Çocukken hayal ettiğim dünya, masallardan fırlamış gibiydi. İyilik her zaman kazanan, kötülük ise kaybedendi. Herkesin yüreğinde sevgi, merhamet, doğruluk ve güzellik taşıdığı bir yerdi dünya. İnsanların birbirine tebessüm ettiği, yolların hep çiçek koktuğu, hayallerin ve umudun gerçeğe dönüştüğü bir hayat. Büyüdükçe fark ettim ki gerçek dünya, hayalimdeki kadar yumuşak değilmiş.
Umut, yolun kendisi midir, yoksa yolun sonunda beliren bir ışık mı? İnsan, hangi anlarda umuda tutunur ve onu kaybettiğinde ne yapar? Umut, yolculuğumun en sadık yoldaşıdır. Bazen uzaklarda bir ışık gibi belirir, bazen ayaklarımın altındaki taşlara dönüşür. Kimi zaman bir dostun sesiyle güçlenir, kimi zaman da bir dua gibi gökyüzüne yükselir. Yolda kaybolduğum anlarda bile, umudunu kaybetmeyen için yolun sonu olmadığını öğrendim. Çünkü yol her zaman devam eder. Sen gitmesen de o istikametten başka yolcularını ağırlamayı sürdürerek serüvenine devam eder…
Ömrümüzde nice umut insanları gördük, okuduk, duyduk, anladık ve bildik. Hiç kuşku yok ki bunların en zirvesinde Peygamberimiz oturuyor. Salat ve selam üzerine olsun. Yine O’nun şanlı sahabelerinden, evliyanın büyüklerine kadar ne yiğitler var. Dava ve fikir insanlarından, edebiyatçılara kadar ne güzel rol modeller mevcut. Ne idi bunların umudu? Şanlı Peygamberimizin umudu ümmetiydi. Kendisine ilk iman eden Hz. Hatice ile başlayan umudu kırk müslümana ulaştığında nasıl bir sevince dönüşmüştü. Şimdi ümmetinin halini izliyordur bakiler aleminden. Hz. Ömer’in umuda yolculuğu da çok farklıydı. O sorumluluk duygusu yüksek, adaletin tesis edildiği bir dünya için çabalıyordu. Sahabelerin umudu iki cihanın sevgilisine daha çok benzemekti. Evliyalar ise yüce Allah’a sadık kul olmak ve resulüne tabi bir hayat yaşamak ve bu uğurda ahlaklı insan yetiştirmeyi umut ediyorlardı. Fikir adamlarını umuduna gelince davasına hizmet ederek dünyanın o dava etrafında taraf olmasına ışık tutmaktı. Mesela bir Necip Fazıl düşer aklıma. İdealine maya tutmuş bir gençlik onun umuduydu. Tekerleklerin hızlı dönüşünde umuda daha da yaklaştığını hissediyordu. Ya bizim ki?
Nice yollar yürüdük umut ederek. Vatana, millete, ailesine hayırlı evlatlar olabildik mi ya da yetiştirebildik mi? Yolculuğumuzda nice insanlara, tabiat olaylarına manzaralara ve insan hallerine rastladık. Kimisinde şeffaf bir gözle baktık hayata. Bazen de puslu ve buğulu… Sadece biz mi etrafı izleriz yol alırken. Geçtiğimiz yollarda pek tabi güzergahtakiler de bizi izleyecektir. Bıraktığımız yerde kalanları biz özleriz. Onlar da bizi özler mi acaba? Yoksa yolculuğumuzdaki özlemlerimize, hasretlerimize ortak olan seyirciler bulabilir miyiz? Yüklerimizi taşıyan, dertlerimizle buluşan ortaklarımız, yolculukların zorluğunu göğüsleme noktasında bize omuz verirler mi?
Evet hayat yolculuğumuzun en önemli insanlarıdır dostlarımız. Yıllar geçse de ömürler bitse de çözüm ortaklarımızdır…
Yorumlar kapalı.