Deniz Baykal yönetimindeki CHP ve ona destek veren Milletvekilleri ile Anayasa Mahkemesine taşınan Anayasa Paketi, çizik yemiş yaralı haliyle de olsa vize alıp referanduma sunulmaya hazır hale geldi. 12 Eylül 2010’da 30 yıllık Darbe Anayasında en kapsamlı değişim referanduma sunulmuş olacak. Bu güne kadar, yanlış hatırlamıyorsam 17 defa yama yapılan Darbe Anayasasının özellikle hak ve özgürlükler önündeki doğrudan ve dolaylı engelleri kısmen ortadan kaldıracak, ama daha önemlisi ilerleyen zamanda yeni ve çağdaş bir anayasa yapımına zemin oluşturacak olan Anayasa Paketi, tüm eksikliklerine, özünden yediği darbelere rağmen çağdaşlaşma yolundaki millet iradesi için bulunmaz bir fırsata kapı aralayacaktır. Bazı hukuk adamlarının birkaçgündür sürdürdükleri tartışmalardaki teferruatı bir yana bırakırsanız, Anayasa Mahkemesi bu kez bir “orta yol” veya bir başka deyişle “ince ayar” noktasında karar oluşturmuş görülüyor.
O “orta yol” veya ince ayarla, “hukuk elden gidiyor çığıtkanlığı yapanlara inat, kendi mahkemesi ile HSYK’nın yapısında düşünülen değişiklikler korunmuş, sadece üye seçim sistemindeki yenilikleri engellemekle yetinmiştir. Bu çizik yemiş haliyle “paketin ruhu ortadan kalktı mı?” sorusuna benim cevabım “hayır”. Paketin ruhu değişmedi, o ruhun doğurması beklenen olumlu sonuçların doğumu gecikecek, o kadar. Yoksa paketle öngörülen değişim süreci, aksakta olsa yoluna devam edecektir. Belki reformdan pozitif sonuçlar almada hep bir engelleyici faktör olan yargıya yansımasını geciktirilmiş olacaktır.
Bir başka perspektiften bakıldığında, Anayasa Mahkemesi aldığı kararla kendi topuğuna sıkarak sadece ve sadece kendisini yaralamış, Türkiye’nin çağdaş dünyadaki yerini almasında yargının oynadığı “geciktirici” misyonuna karşılık, yargı reformuna ne kadar çok ihtiyaç duyulduğunu da muhalif, yandaş herkesin açık seçik görmesine imkan tanımıştır. Belki de referanduma sunulmak üzere parlamentonun aldığı kararın en iyi yönlerinden biri de bu yansıma olmuştur.
Belki her duruma birebir uygulanacak bir maymuncuk değilse bile, yine de Avrupa Birliği ve Venedik Komisyonu sözcülerinin, düzenlemelerin Türkiye’yi evrensel standartlara yaklaştırdığını teyit eden, referanduma referans alınacağını sandığımız konuşlanmaları dikkate değer olumlu bir yolda olunduğunun kanıtı olarak düşünülebilir. 12 Eylül’de tarihi bir demokrasi sınavı ile karşı karşıya geldiğimizde, darbe anayasası ile özgürlükçü sivil düzenlemeler arasındaki tercihimizi ortaya koyacak, özgürlük alanımızın kısmen genişletilmesine, demokratik toplumsal hayatın kısmen rahatlatılmasına ve en önemlisi darbeci olmayanlarında Anayasa, daha doğrusu sivil bir Anayasa ile toplumsal sözleşmeleri yenileyebileceğine kapı aralamış olacaktır.
Anayasa paketinin gündeme gelmesinden bu yana, “müesses nizam”dan beslenen oligarşik yapı elemanlarının ellerinde tuttukları, görünmez iktidarları eliyle kullandıkları vesayet rejimini koruma adına karşı atak geliştirme çabalarını anlamakta zorlanmıyorum. Zorlandığım taraf; 12 Eylül darbesinin darbesini yemiş; bugün toplumun çeşitli katmanlarında siyasi, sosyal/toplumsal, akademik ve medya dünyasındaki kanaat önderliği konumuna çıkmış insanların, halen statükonun korunması adına bu paketin oylanacağı referanduma hangi akıl, izan ve vicdanla “hayır” diyeceklerini doğrusu anlayamıyorum. Tıpkı Anayasa Mahkemesi kararı ile iptal edilen, Anayasa Mahkemesinin yapısal düzenlemesi ile Türkiyenin idari yapısı içinde bir idari ünite olan HSYK’nın yapılanmasına yeni bir biçin kazandıracak idari tasarrufun önünü açması öngörülen “ibareler”in mevcut Anayasanın değişmesi teklif edilemeyecek maddeleri ile nasıl bağdaştırıldığını anlayamadığım gibi. Referanduma sunulan paketle öngörülen değişikliklerin evrensel standartlarda uygunluğu konusunda Venedik Komisyonu ve AB tarafından teyidini görmemezlikten gelip, bu bir “AK Parti anayasası” basiretsizliği ile ret cephesinin kısır döngüsüne feda etmeyi de anlamakta zorlanıyorum. Tüm bunlar, basiretsizliğin, akıl tutulmasının, zihinsel çöküşün bir belirtisi değilse, nedir?
Yorumlar kapalı.