Umursamalı…

Umursamak bir önem göstergesi. Değerli bildiklerinizi dikkate alma belirtisi. Üzüntü, dert, sıkıntı ve duygulanımlarının tarafınızdan önemsendiğine işaret eden önemli bir bulgu. Nasıl ve niçinliğini irdeleme, umursanana kendi dünyanda bir yer açma, sevinçleriyle sevinme üzüntüleriyle üzülme hali. Ona gelebilecek zarar ve ziyanlardan yana kaygı taşıma, iyiliklerden yana yardım sağlama ve sevinme durumu. Bu yüzden sevdiklerimizi umursamalı ve sevdiklerimizce umursanmalı ki, sevip, sevildiğimiz bir parça hissedilsin. Umursamamak ise bir değersizleştirme bir vazgeçiş hali değil midir? Hani öfkeli zamanlarda duyarız. Sözcükler arasında kaynayıp gider. Beyaz dizilerde şahit oluruz. Kavgalar arasında söylenen söz olarak çıkar ağızlardan“umurumda değilsin, seni umursamıyorum” derler, bağıra çağıra. Oysa azcık üzerinde düşünüldüğünde; sözden öte ciddiye almayı gerektirecek bir eylem değil midir umursamamak ve umursanmamak…

Bir de umursadığınız halde umursamazlıktan geldiğiniz, önemsediğiniz halde önemsemez tavır takındıklarınız vardır. Yani maskelerin ve mazeretlerin arkasına sığınarak görmezden geliyormuş gibi yaparak umursananlar vardır. Yahut tam tersiumursuyormuş veya umursanıyormuş gibi görünenler!Umursanma isteğine gelince o, bir bekleyiş ve umuttur yarınlara tutunabilmek için. İstemekle elde edilir mi oda bilinmez pek tabii ki!Zannımca duygunun gücü belirler elde tutulup tutulamayacağını.  Aklın duvarlarını yıkıp, bendini aşarak. Yahut bir tecrübenin inkisarına sıkışarak! İnsanoğlu böyledir işte. Duygunun bin bir gel-gitleri arasında zikzaklar çizerken, dolambaçlı yollarda gezinti yapar. Kimisinde duygulara demir atar, kimisinde de aklın hakikatlerinden demir alarak yola çıkar. Hangisi galip gelirse zaferi o kazanır. An olur ikisi arasına sıkışan presmahsulü bir görüntü de endam eder hal ve tavırlarda. Kâh olur bir umuda tutunur çığlıklarla, kâh olur bir kırgınlığın demir pençesine. Gökyüzündeki bulutlarla yarışmak ister yağmur bulutlarına eşlik ederken. Bulutu dağıtan güneşe dokunmak ister duygulartomurcuğu gül açarken. Bir gök kuşağının renklerine bürünür hafif bir tebessümle uyanırken. Hâsılı; heybesi doludur umursamak ve umursanmak istenenlerin… Bu haliniz ne zamana kadar sürer dersiniz? Sanırım gönül saraylarında kurulan krallık ya da kraliçelikler tahtını kaybedene kadar olmalı…

En güzeli ne mi dediniz? Sanırım boy aynasına bakmalı! Oradan yansıyanlar;  kırık bir bakış ve nemli bir dokunuştan sıyrılan sırça bakışlar mıdır?Yoksa inkârı mümkün olmayan ve ışıkları gönül aydınlığına denk düşen asil ve onurlu bir aksetme midir şafaklardan sızarak içimizi ısıtan?Evet, duygular kırılgandır bir mücevher kıymetinde ve bir buz hassasiyetinde. Ürkektir yetim çocuk misali. Cesurdur gözü kararmış yiğitler gibi. Korkaktır kaybetme endişesiyle. Sonuç ise herkes için aynı değil midir? Cesedimiz çürüyüp karışırken toprağın cömert derinliğine, ruhumuz her an yeniden dirilir yeni bir umudun gizemiyle. Bir seçenek daha vardır elbette! Ne mi? Kendi duygularımızla restleşmek! Kendi sırrımızın dalgasında kulaç atarak yine kendi denizimizde boğulmak…

Oysa hep bir yalnızlık iz düşümüdür duygusal darp izlerimiz. Her öykümüz bir mevsime denk düşer yenilgi ve kırılganlıklarla örülmüş. Yenilendikçe dönüp kendimize batacak bir diken gibidir yalnızlaşmak için söylediğimiz sözler. Vazgeçmek zorunda kaldığımız öz’ler. Bu yalnızlığın şifrelerini çözecek olanlar ise; umursanılası, önemsenilesi ve değeriyle bütünleşerek hayatlarımızdan uzak edilmemesi gerekenlerdir. Umursanmama duygusu ise bir ümidi kaybetmenin korkusuna eşittir çoğu zaman. Bir daha geri gelmeyecek kayıp zamanın habercisine. Gelip geçenlerin ardından yaşanacak pişmanlık sözcüklerinin ezbercisine…

Sırf bu yüzden bile; değer verdiklerinize, sevdiklerinize ve kaybetmeyi göze alamadıklarınıza bu sözü sarf etmeyin derim. Bu gerçeği anlamak için de pişmanlıkların pençesinde duyguların miadını dolmasını beklemeyin.

Umursayıp, umursananlardan olabilmek dileğiyle.