İsmi bir heceden diğerine akarken bile, aidiyet duyan insanlarına dinginlik vaat eder şehrimiz Tosya. Yüzlerce yıllık hikâyelerin sessiz tanığıdır. İçinde bulunduğu coğrafyanın ortasına serpilmiş yeryüzü güzelliğidir. Her taşında ve parkında geçmişin izi, her bahar dalında umutlarımızın nefesi saklıdır.
Ramazanda Tosya iftarları çok güzel olur. Yalnızca mideyi değil, hatıraları ve ruhlarımızı da doyurur. Çünkü bizde iftar, yalnızca orucun açıldığı bir an değil, şükür ve kanaatin ete kemiğe büründüğü bir vuslattır. Ruhunda saklı nice hikâyeler barındırır. Bir efsanedir iftar vaktinin ezanı beklediği o son dakikalar.
Vakit yaklaştıkça gözle görülür bir hareketlilik de başlar. Pide kuyrukları, fırınların başındaki telaş, sokaklardaki insan hızı, trafikteki canlılık ve çocukların sevinç hali… Sanki zaman bambaşka bir ritme bürünür. Günün telaşı, akşamın huzuruna yer açar. İşlerinden dönenler, üzerlerindeki gün ışığını silkeleyip sofralarına yetişmeye çalışırlar. Fırınlardan yükselen mis gibi ekmek ve yemek kokuları herkesi aynı noktada buluşturur. Sabrın mükâfatı olan o büyük sıcak iftar anı, nasıl bir coşkudur ancak tadanların bildiği.
Ezanla birlikte atılan top sesi Gâvur Dağları’nın zirvesinde yankılanır. Eski ramazanların kokusu ise bir yerlerden çıkıp burnumuza kadar gelir. Zamanın ruhu dualara karışır. En kıymetlisi ise sofranın etrafında toplanan yüreklerdir. Çünkü Tosya’da iftar demek yalnızca açlığı dindirmek değil, kalpleri doyurmak anlamı da taşır. Sofralar adeta gelin arabası gibi süslenir. Kadınlarımız tüm hünerlerini sergileyerek bu huzura ortak olurlar. Sünnet üzere açılan oruçlara ramazan yemekleri ilave edilir. Tarhana, keşkek, patatesli fırın menüleri, cabalardan sofraya gelen çeşitli yemekler. Sonrası yöresel tatlılarla taçlandırılır. Elbette nimete şükrederken işin mana yönü de unutulmaz. İftar demek, karın doyurmaktan ibaret değildir. İftar edemeyenler de hatırlanır. Mazlum coğrafyaların zulme maruz kalışına edilen dualar, fakirlerin, hastaların, yaşlıların hatırlanışı şık bir mahcubiyeti de beraberinde taşır.
İçilen ramazan şerbeti, su, hoşaf, marmelat şurupları ve çay, sadece susuzluğu değil geçmişin özlemini de önünüze getirir. Gözler kısa bir süreliğine başka yerlere dalar. Sofralardan eksilen yüzler, çocukluğumuzun ramazanları, kalabalık aile iftarları, komşuların ve akrabaların davet edildiği zengin katılımlı iftarlar. Şimdilerde kurulmasa da iftar çadırları bir bir sıralanır belleğinizden iz düşümü olarak…
Anlayacağınız bizim iftarlarımızda bir şehrin kalbi atar. Bir kültürün, bir geleneğin devamı sergilenir. Bu şehirde her iftar, bir vuslat hikâyesidir. Kulluğun rızasına, ibadetin kavuşmasına, sevginin ve paylaşımın yansımasına… Her güzel amel, temiz niyet, incelikli ahlak ve derin tefekkür kentin ruhuna işlenmiş bir ramazan nağmesidir.
Hâsılı bu topraklar, iftar vaktini bir başka yaşar…
Yorumlar kapalı.