Her insan biraz eksiktir tabiatı gereği. Bir yerlerde hissettiği yetersizlikle de anlar bu gerçeğini. Dünya ise çok yönlü bir donanım gereksinimini beraberinde taşısa da insanın tüm alanlara yetişemeyeceği de bir hakikat değil midir? İşte branşlaşma ya da ihtisaslaşma dediğimiz ihtiyaç da bu yetersizlikten doğmakta. Kişi çok yönlü olarak kendini yetiştirse dahi bu yetkinliği bir yerde duracak ve sınırlanacaktır, insan olmanın tabi bir sonucu olarak. Yani özünde insan; çok şey değil, sadece bir şeydir aslında.
Günümüzde insanlar çeşitli isimler altında birlikler oluşturmaktadır. Bu örgütlenmeler bahse konu bu sosyal ve idari eksikleri gidermeyi hedeflemektedirler. Her kuruluşun amacı farklı içerik taşıdığından boşluk ve ihtiyaç duyulan alanlarda şekillenen bu örgütlenmeler, yetkinliği artırmaya yöneliktir. Bu sayede sorun ya da boşluk hissedilen alanlarda çalışmalar yürütülerek hayatın eksiklikleri giderilir bir bakıma.
Yoksa tek başına insan bir hiçtir! Hele de küreselleşen ve dünyayı istila eden bilim ve teknik karşısında. Bu baş döndürücü kaçınılmaz süreç, güçlerin birleştirilmesini de kaçınılmaz kılmaktadır. Bu birleşme ihtiyacı her geçen günde ve her sahada şiddetle kendini belli etmektedir. Herkesin birikimi farklı olduğuna göre; her birikimin ortak havuzda toplanması ortak bir gücü de bizlere bir imkân olarak sunmaktadır. Nitekim ortak amaçlar etrafında buluşan sivil toplum örgütleri, ticari ve siyasi birliklerle diğer organizmalar, cemiyet hayatımızın sivil ve resmi dinamiklerini oluşturuyorlar. Hedefleri ve dikkatleri ortak noktada buluşturmanın meydana getirdiği güçlü sinerji ile büyük başarılara imza atıldığı hepimizin bildiği bir gerçektir. Her yapı, bir bütünlük içinde tek vücut gibi görünürken o yapıyı oluşturan bireyselliklerin gücü de o organizma içinde artı bir değer oluyor. Fertlerin yeteneğine göre ortaya koydukları özveriler, güvenilir ve başarılı sonuçlara imza atmanın da yolunu bizlere açmıyor mu?
Evet, birlik içinde olmak ve ortak hareket etmek bir zorunluluk olarak günümüzün olmazsa olmazlarındandır. Zira günümüz; “Birlikten güç doğar” sözünün en geçerli olduğu dönemi yaşamakta. Bir yandan içsel açıdan bireyselliği körüklerken diğer taraftan iktisadi alanda da birliktelikleri adres göstermektedir. Onca yoğunluk ve kalabalık içinde bireyi yalnızlaştırmaktan çekinmezken, diğer yandan da faaliyet alanlarına göre alabildiğine tek çatı altında topluyor kişi ve kurumları. Dev organizasyonlar ve tekelci yapılanmalar birbirlerini kovalıyorlar. Kaçınılmaz olarak küçük ölçekli işletmeler holdingleşirken, bakkallar hipermarketleşiyor, dernekler, sendikalar ve kooperatifler ise federasyon ve konfederasyon şeklinde yapılanıyorlar. Süreç bu realiteden kaçmayı imkânsız hale getirirken küreselleşme bu güçlü yapılanmalara adeta zorluyor insanları.
Şahsen hangi yapı içinde olursa olsun bölünerek ve küçülerek büyüyen bir başarıyı günümüzde görmedim. Tabiî ki başka faktörler devrede yoksa! Kayadan kopan her parça kum olmaya mahkûmken, kayaya tutunan her şey bir bina olarak yükselme avantajını elde ediyor. Aileler içinde bu kural geçerli değil midir? Çekirdek aile yapısı yalnızlaşmayı beraberinde getirirken, daha yoğun emek ve efor sarfetmeyi ve yorgunluğu da hayatlara dahil etti. Aile dokusunu ataerkil veya anaerkil tutabilenler ise; iktisaden ve sosyolojik olarak da güçlü olarak tutunmayı başarabildiler. Öyleyse, yönelimlerimizi hedeflerimize odaklarken birbirimizin eksikliklerini görmeden, kusur araştırmadan birbirimizi tamamlama cihetine gidelim. Ayrılıklar etrafında bir araya gelmek yerine, güzel ve doğrular etrafında ittifaklar oluşturalım. Hangi yapı içinde olursak olalım dokuya zarar vermeden tatlı bir rekabet içinde yarışalım. Kompleks yapmadan, yıpratmadan vuruşmadan seçim ve genel kurullar gerçekleştirmek herkesin yararınadır düşüncesindeyim.
Zira birbirimizi tamamlamanın yolu, bu güçlü yapı ve düşünce anlayışını ayakta tutmakla mümkündür.
Yorumlar kapalı.