Bulunmasaydı yüreklerde yerleşmiş bir duygu olarak, olmasaydı sebebine tüm yaratılmışların varlık nedeni. Kısa bir süreliğine dahi yeryüzünden kaldırılmış olsaydı ne olurdu acaba? Gerçekten kuşatmış mıdır tüm hayatları alabildiğine bu hisli duygu? Gerçekten her sahada alabildiğine var olan ve varlığına her daim ihtiyaç hissedilen bu güçlü his, insanların hayatından çıkartılsaydı; büyük bir boşluğa düşer miydik? Aranır mıydı sevgi duygusu; bir ekmek kadar, su kadar, hava kadar. Ya da olmayanlara verilseydi; yadırgarlar mıydı bu da nereden çıktı diyerek… Varlığı yük, yokluğu ıstırap olur muydu sevginin? Sahip olmakla sevmek, aynı tanıma karışlık gelir miydi hiç? Ne dersiniz? Evet, içinde sevgi barındıran insan, ne büyük nimetle başbaşa. Sevgiden yoksun bir beden ise, sadece ceset hükmündedir zannımca. Zira insan tabiatının boşluğa yeri yoktur. Sevginin boşluğu sizce nelerle dolar dersiniz. Aşağılık duygusu, kıskançlık, haset, bencillik, zayıflık, kendisini zillet çukurunda görme, başkalarındaki erdemleri kaldıramamak vb. Kin, garaz, düşmanlık, nefret, fitne… Hepsi de sevgisiz bedenlerin, et halini almış yürekleriyle etrafa yaydığı kötü manzaralardan değil midir? Kendisinde sevgisizliği hissedenlerin başvurduğu yöntemler… Sevgiyle yetişmiş ve sevmeyi bilen insanlara karşı düşmanca tutumlar içine girilen reaksiyoner davranış kalıpları, sevgisizliğe örnek teşkil etmiyor mu? Adeta ibret alın ey insanlar dedirtircesine… Durup dinlenmeden kıskanmak, sevginin ifade biçimi sayılır mı sahi? Aldığı nefesin hesabını sormak, hep merak etmek, kuşku ile yaklaşmak sevgi diye tarif edilemez bana göre. Yüreksiz yüreklerin, sevgisiz sinelerin, sevgisiz yetişenlerin ortalığı ne hale getirdiklerini yaşayanlar bilir ancak. Sevginin olmadığı yerde bencillik boy salar. Sevginin olmadığı yerde zülüm kök salar. Sevginin olmadığı yerlerde; adına kıskançlık, sahiplenme, koruma vb. isimler konulsa da, tahakküm ve güvensizlik hayatları mahveder ancak. Sevgisiz yetişenlerin sevgiyi bilmesi olanaksızdır. Sanıyorum ki, sevmeyi bilmek de doğuştan itibaren başlayan bir eğitim sürecidir. Sevdiğini sanmak ise asla sevmek değildir. Bir şeyin kendisiyle zannedileni arasındaki fark o kadar barizdir ki oysa! Evet, sevgisiz ilişkiler ne kadar da boğucudur… Seven sevdiğine güvenir, yaslanır sevgiye ve sevgiliye. Kollarını alabildiğine sevgiye açan kimse sarsılmaz, hiç mutsuz olmaz ki! Sevgiyle tanışık olanlar sevgisizlerin haline şaşırıp kalırlar. Lakin böyleleriyle bir ortamı paylaşmak oldukça zor olsa gerektir. Hele uzun süreliğineyse bu paylaşımlarınız. Bir iş arkadaşlığı, bir ticari ortaklık ya da bir ev arkadaşlığı hele de bir hayatı paylaşmak durumunda olanın vay haline! Sevgi duygusunu yaşayıp bilmeyen, kuru kuru mantıksal akıl yürütmelerle hayatını nasıl tamamlayabilir ki? Öyle ya! Sevginin her engeli aşacak gücü olmasa; sorunlar satın alınabilir miydi hiç? Peki, sevgisiz bir insan sevgiyi tüketebilir mi? Böylelerinin yeryüzündeki sevgiyi tüketmeye gücü yetemese de sevgi dolu insanları tüketeceği muhakkaktır! Bu güzelim hissiyatın varlığı ile sevgi şelalesinde yıkanmanız ve her türlü zorluğun üstesinden gelmeniz dileğiyle. Sevgiyle kalın diyorum.
Yorumlar kapalı.