Geçen hafta içinde basına yansıyan üç konu var ki, üzerinde uzun durmaya, irdelenmeye ve zihinlerimize nakşedilmeye değer buluyorum.
Biricisi;, Sayın Abdullah Gül’ün The Times’a verdiği özel röportajda, İslam dünyasıyla daha yakın ilişkiler kurmak için Batı’ya sırtını döndüğü suçlamalarına cevap verirken, Türkiye için AB üyeliğinin hala dış politikadaki kilit hedef olduğunu ifade ettikten, “Türkiye’den şüphelenmek için hiç sebep yok” dedi. Türkiye’nin “kaybedildiği” iddialarını “kabul edilemez” olarak nitelendiren Gül, Ankara’nın Arap dünyasının ötesiyle de yakın ilişkiler kurduğunu hatırlattı.
“Türkiye’nin diğer coğrafi bölgelerdeki çıkarlarını Batı’dan kopmak, Batı’ya sırt dönmek ya da Batı’ya alternatif aramak olarak görmenin çok yanlış olduğunu düşünüyorum. Türkiye Batı’nın bir parçası” dedi.
ABD ve AB’nin Ankara’nın Ortadoğu’da oynadığı rolü memnuniyetle karşılaması gerektiğini söyleyen Gül, “Çünkü Türkiye çoğunluğunu otoriter rejimlerin oluşturduğu bir bölgede Batılı değerleri destekliyor” dedikten sonra asıl bu yazıma konu etmek istediğim hem batılı hem yerli bazı odak ve kişilerin Türkiye’yle ilgili modası geçmiş görüşlerine karşılık ülkemizin bir “sessiz devrim” yaşadığında ısrar etmesi dikkatimi çeken asıl nokta.
Tespitimizin ikinci ayağı; YARSAV tarafından düzenlenen “İnsan Hakları ve Özgürlükleri Açısından Yargı Bağımsızlığı ve Yargıç Güvenliği” sempozyumunda, YARSAV Başkanı Emine Ülker Tarhan’ın, son anayasa değişikliğini postmodern darbe olarak nitelemesi ile, aynı sempozyumda bir konuşma yapan HSYK Başkanı Kadir Özbek’in Anayasa değişikliği sürecinde AB’nin Türk yargısına karşı kullanıldığını öne süren kışkırtıcı konuşması.
YARSAV Başkanı Emine Ülker Tarhan, Anayasa değişikliğiyle ilgili sert eleştirilerde bulunan YARSAV Başkanı Emine Ülker Tahran, siyasal iktidarları, devamlı olarak yargıyı değişik yöntemlerle baskı altına almaya çalışmakla suçladı. Siyasal iktidarların yargının üzerinde etkili olma isteğinden hiçbir zaman vazgeçmediklerini söyleyen Tarhan, yargıçların boy boy fotoğrafları yayınlanarak hedef gösterildiğini iddia etti. Tarhan, askeri bir darbenin ürünü olan anayasanın demokratik perdelemeyle post modern sivil bir darbeyi beslediğini öne sürdü.
HSYK Başkanı Kadir Özbek de Tarhan’la aynı söylemi pekiştirecek tarzda,Anayasa değişikliği sırasında Türk yargı organlarının gerektiği biçimde dikkate alınmadığını, uyarılarının üzerinde durulmadığını öne sürerek, “Aslında kalıcı olan bir metin yerine her zaman tartışılacak olan bir düzenleme ortaya çıkarılmıştır. Bu düzenlemeler yürütmenin yargı üzerindeki bugüne kadar eleştirilen etkilerini, bu etkileri artıracak bir takım bağlantıları ve gizlenmiş bağlantı noktalarını içermektedir. Bu haliyle bir takım önerilere uyuluyor gibi yapılarak adeta Avrupa Birliği Türk yargısına karşı kullanılmıştır. Bunu dışarıda yaptığımız toplantılarda gördük. Özellikle anayasa değişikliği sırasında gündeme getirilen AB içindeki ülkelerin hukuk sistemlerinde yargılanmasında örnek olarak gösterilen ülkelerde yargı teşkilatlanmaları her ülkeye göre farklı olacağı Avrupa’daki toplantılarda dile getirilmiştir.”
Bu hezeyanların üzerine tüy diken bir üçüncü konu var ki, akıllara ziyan bir rezaletin, Türkiye’de hem yargı reformunun hem de Anayasa referandumunun, doğru ve iyi anlatıldığı takdirde, niyeti bozuk olmayan 72 milyon bireyden her birinin fert fert artık kaçınılmazlığı noktasında hemfikir olacağına hiç şüphem olmayan, Yargıtay’ca onanmış bir kararın doğurduğu kepazelik. Bu kararı da yarın irdeleyip yazımın başında ifade ettiğim üçlü değerlendirmeyi bütünledikten sonra, aralarında bağları kuralım isterim. Yarın tekrar buluşmak dileği ile esenlikler diliyorum.
Yorumlar kapalı.