Her kötülüğün başı, Cenab-ı Hakkı unutmak ve sorumluluk duygusunu kaybetmektir. “Utanmazsan her şeyi yap” demiş büyüklerimiz. Hakkı unutmak haksızlıkların her türlüsüne kapı aralar. Ancak hakkın çizmiş olduğu sınırlar vardır. Onun hukuku ise yine onun koyduğu ölçülerdir. Dini ölçüyü taşmak, ona yorum getirmek, tevil yapmak kendi lehine yontmakla sorumluluktan kurtulamayız. İllaki insan bir eylem yapacaksa, bir işe kalkışacaksa, bir düzen kuracaksa, bunu ölçüye uydurma zorunluluğu vardır. Bizim mihengimiz İslam’ın ölçüsüdür. İslam fıkhına uymayan, onun hükümleri ile hareket etmeyen, şer’i çizginin karşılığını mutlak surette uygulamayan haddi aşmış sayılır. Velev ki, güzel bir iş yapmak için yola çıkmış olsa bile. Çıkmak istediği yolda hüsrana uğrar. Bunu hak namına yapıyor olsa bile. Sonuç değişmez. Zira doğru bir hedefe hak ve meşru yollar kullanılmadan gidilemez…
Burada ortaya çıkan, ilmi ölçünün ne kadar önemli olduğudur. Allahın koyduğu hukukun keyfi yorumlarla değiştirilemeyeceğidir. “Ben şunu şöyle zannediyorum böyle zannediyorum” gibi zanlarla hayat düzeni değiştirilemez. Yeni bir düzen kurulamaz. Yol belirlenemez. İllaki ölçülere riayetle olur. İlimsizlik “şeytana maskara oymak”tan öteye geçiremez. Elbette bir müslüman inkâr yolu ile kaybetmez hiçbir şeyini. İslam fıkhının ölçülerini açık bir inkâra kalkışarak çiğnemez. Belli bir alt yapısı olan imanlı bir müslüman, takva derdinde ise; o yaşantısındaki hükmü küçümseyerek önce önemsizleştirir. Kendisine yontabileceği mazeretler bulur. Önem derecesini zayıflatır ve öteler. İhmal eder, kanıksar, rutinleştirir ve böylece aşama aşama terk eder hak ölçülerini…
Böylesi tercihler ise insanı sorumluluktan kurtaramaz. Bu yüzdendir ki, insan kendisini bedbaht etmekle kalmaz kendi zincirine eklemiş olduğu her halka; bu ölçüsüzlükten, ilimsizlikten, yorum ve tevilden nasibini alır. Hakkı perdeleyerek kendine kalkan ettiği yorumsal fıkıh anlayışı ile insan, bizatihi hakkın dışına çıkar ki, şeytan ona; doğru yaptığına inandırır. Zaten insanoğlunun başına ne gelmişse, ilimsizliği, cehli, dini kendi menfaatlerine uyduracak yorumculuğu yüzünden gelmiştir. Öyle değil mi? Ne geldiyse kanaatsizliği, şükürsüzlüğü ve imtihanına rıza göstermeyerek sabırsızlık yapması yüzünden gelmiştir. Kişisel, nefsanî hırsları insanı helak etmeye yetip de artmıştır bile…
Din ölçüsünde olmak isteyen, takva mücadelesinde olan insan sorumsuz davranamaz. Ölçüde sadakat, ahlakta güzellik, sünnette ittiba, duyguda vefa, yaşantıda takva, akdin şartlarına uymada şiarlı olmalıdır müslüman kişi. Sorumlu gibi görünüp, sorumsuz bir yaklaşım ölçüsüzlüktür. Kim ki, ölçüyü kaçırdı terazinin dengesi şaştı anlamına gelir. Kıt akılla yorumlanan ilimsiz bir hüküm insanı idraksiz yapar. Salt akılcılığı insanı küçültür. Terazisinin ayarını kaçıran yaşantısının huzurunu da kaçırır. Sureti haktan görünen nefs, insanı uçurumdan aşağıya iter. Bu yüzden insan net olmalı. Duruş sahibi olmalı. Menfaatçi ve bencil olmamalı. Zırvadan, tevilden uzak tutmalı düşüncesini inancını ve yaşantısını. Zorlama hükümler çıkartmamalı işine geldiği gibi. Aksi mi dediniz? Sorumsuzluk ve Allah ölçüsünü unutmak, insanı haktan, hakikatten ve kendi gerçeğinden uzaklaştırır. Kötülüklerin içine atar. Bunu yaparken nefs ve şeytan masum niyetler arkasına sığınarak yaptırır ki, hayatının kaydığının farkında bile olamaz. Bu yüzden her mükellefiyet sahibi insan, akdinde sadık olmalı. Ahdinde sözünün eri olmalı. Basit menfaatlerin temsilcisi ve sözcüsü olmamalı ki iki cihan saadetine erebilsin. Yoksa iyi niyetle dahi çıkılmış olsa da hedef şaşar, istikamet kaybolur, zillet ve perişanlık hakkı çiğnemenin acı bedeli olur.
Rabbim hepimize akıl ve fikir versin! Bu durumlara düşmekten herkesi muhafaza buyursun. İlimsizlikten, şuursuzluktan, ölçüsüzlükten, sorumsuzluktan, sadakatsizlikten, vefasızlıktan ve haddi aşmaktan uzak tutsun.
Yorumlar kapalı.