Unutmakla meşhur olduğumuz kadar hatırlamakla da mümkün yaratıklarız. İnsanın hafızası elinden alınsa, geçmişi silinse, kim olduğunu bilebilir mi hiç? Aklın ve duygunun en büyük ihaneti belki de unutmasıdır. Şükretmesi gerekeni unutan, kendisine lütfedileni sahiplenip kibirle şişen, iyiliği görüp de görmezden gelen, sevildiği halde sevmesini bilmeyen ve yaşanılanı yok sayan kişi, hakikatte kaybedenin ta kendisidir.
İnsan, unutmaya meyilli varlık. Elindekini, ona sunulanı, geçmişte hayalini kurduklarını, daha neleri, nicelerini… Ne de çabuk alışıyor bolluğa, ne hızlı tüketiyor sevinçleri ve sevilmeleri! Oysa yoklukta edilen duaları, sıkıştığında aradığı elleri unutmak, insanın en büyük imtihanlarındandır. Bir zamanlar batmak üzere olanın, kendisini kurtarana sırt çevirmesidir nankörlük. El uzatıldığında tutan, karanlıktan çıkarıldığında nefes alan, ama gün ışığına vardığında kendini tek başına çıkmış sanan insanoğlunun en büyük zaafıdır. Kişiyi zor zamanında ayağa kaldırırsınız ama o, kendi ayakta durduğunu sanır.Dost bildiklerinize iyilik edersiniz fakat gün gelir, sizi tanımaz bile. Belki en acısı, evlatların ebeveynlerine olan nankörlüğüdür. Oysa anne babanın duası, hayatın en büyük sermayelerindendir.
Nankörlük birkörlük hâli değilse ya nedir? Görmesi gerekeni görmemek, hissetmesi gerekeni hissetmemektir kadir kıymet bilmezlik. Daha dün açken tok olmanın hayalini kuran, şimdi doyduğu sofrayı küçümsüyor. Susuz kaldığında bir damla suyun değerini bilen, şimdi suyun kıymetini unutmuş. Hasta iken acizliğini fark edip dua eden, şifa bulunca sağlığının kıymetini bilmiyor. Darda iken dostlarına ve sevdiklerine sığınan düze çıktığını zannedince her şeyi unutuyor. Her nedense böylesi tezatlık teşkil ediyor bu işler. Çünkü vefası eksiktir insanın. Doğası gereği çabuk unutur. Kendisine kapılar açılıp, lütuflara ulaştığında yani vakit geçtikçe o nimetin sahibi kendisiymiş gibi davranmaya başlar. Başarıyı kendi aklına, sağlığı kendi tedbirine, varlığı kendi emeğine, sevmeyi salt kendi sevgisine bağlar. Oysa düne kadar düşerken uzatılan eli tutmasa, ayağa kalkamayacağını biliyordur. Bu yüzden en büyük vefasızlık, insanın insana en çok da kendine yaptığıdır. Çok da önemli değildir aslında. Çünkü insan vefa beklediği için ya da nankörlük edilmesin diye iyilik yapmaz. Eskiler derdi ki, “İyilik yap denize at, balık bilmezse Halik bilir.”
Peki,dost elini minnettarlıkla tutan, işi hallolduğunda unutanlara ne demeli, nasıl bakmalı? Doğru! Bazı insanlar, psikolojisi gereği yapılan iyiliği hafızasında tutamaz. Hatırlarsa borçlu hisseder. Borçlu hissetmek istemediği için de unutmayı seçer.Onlara cevabı Kur’an-ı Kerim veriyor; “İnsanoğlu çok nankördür.” (Hac, 66)
Oysa iyiliğin karşılığı, teşekkür değilse bile en azından zarifçe vefa, unutmayan hafıza olmalıdır. Bir selam ve dua, bir küçük hatırlama… Zira nankörlük çok zararlıdır. Manevi açıdan ahlak hastalığıdır. Günahtır da aynı zamanda. Hafızayı siler, insanı kendisinden bile uzaklaştırır.Bilmez mi ki insan? Nankörlük, bereketi yok eder, huzuru kaçırır. Kalbi katılaştırır, dostluğu öldürür. Aileyi dağıtır. Sevgiyi gönüllerden çıkarır. Ne diyelim tercih meselesi. Herkes her şeyi çok biliyor günümüzde!İşine geldiğince de hareket ediyor. Oysa teşekkür bir sadakadır, şükür ise hayatı bereketlendiren sırlardandır. Nimeti verene teslimiyettir…
Varsın olsun! İyiliğin hafızasıunutkan, vefasızların ahlakı zayıf olsa da ruhun hafızası unutmayandır ve kadimdir. Ve insan, şükretmediğinde yerini kaybeder. Çünkü teşekkür, unutulan bir emanettir. Emanete sahip çıkamayan, her zaman kaybetmeye mahkûmdur.
Yorumlar kapalı.