Ne güzel söylemiş büyük ozan Yunus:
”Sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz.” Büyükler ne demişler? “Gururlanma
insanoğlu, Senden büyük Allah var” veya “Malla mülkle mağrur olma, Deme yok
benim gibi, Bir mukallit rüzgar eser, Seni de savurur harman gibi”
Gurur ve kibir hastası kişiler
alkışlanmayı, başkaları tarafından yağlanmayı, gaza getirilmeyi hülasa
pohpohlanmayı severler. Alaya alındıklarının farkına bile varmayarak gurur ve
kibire kapılırlar.
Toplumumuzda böyle kişiler çok tehlikeli
tiplerdir. İnsana bahşedilen her şey bir emanettir. Vücudumuz, aklımız, et ve
kemik oluşumuz, yiyip içme hasletimiz, çalışma ihtiyacımız ve neslin devamı
için öngörülen iç güdüler birer emanettir. İnsanların bu gibi kötü haslet ve
alışkanlıklarından sıyrılmaları için kendilerinin bir “hiç” olduklarını
bilmeleri gerekir. Bu husus Kur’anı Kerimde bir çok defa hatırlatılmış ve
insanoğlu ikaz edilmiştir.
Kişi devamlı olarak kendisi ile hesaplaşmalı, nefis
mücadelesi yapmalıdır. Nefsimize gücümüz yetmiyorsa, kalbimizdeki imanımız
sayesinde yapmak isteyip de yapamadığımız, vazgeçmek isteyip de
vazgeçemediğimiz kötü huylarımız için çokça tövbe edelim. En güzeli, en
kestirme yolu bir Allah dostunun elinden tutalım ve “Yarabbi ben pişmanım,
keşke yapmasaydım, inşallah ben bir daha yapmayacağım” diye, hulusi kalp ile
iyi işler yapmaya, gurudan ve kibirden arınmaya niyet edelim.
Kişi her insanın kendisine has, ayrı ayrı özellikleri
olduğunu kabul etmelidir. Hiç kimsenin başkasından üstünlüğü ve büyüklüğü yoktur.
Büyüklük ve üstünlük ancak akıl yoluyla elde edilen iman, bilgi, sevgi ve saygı
ve hoş görü ile olur. “Üstünlük ancak takvadadır”. Kendimizi ne kadar üstün
görürsek görelim, üstün göstermeye çalışırsak çalışalım, gerçeklerin balçıkla
sıvanamadığı gibi, gün gelir gerçek kimliğimiz, gerçek kişiliğimiz ortaya
çıkar. O zaman rezil rüsva olur, insan içine çıkamaz hale geliriz. Onun için ne
isek o olalım.
Kibirli olmayalım. Gurura kapılıp
başkalarını hakir görerek gururlanmayalım. Devamlı kendi kendimizi yargılayarak
doğruyu ve güzeli kendimize düstur edinelim. Evvelimizin “pis bir su” olduğunu
asla aklımızdan çıkarmayalım. Ahirimizin de bir avuç toprak olacağını, hesaba
çekileceğimizi aklımızda daima tutmamız gerektiği gibi.
Kalp kırmayalım. Tamiri güç olur. Kalp kırarsan bir
gün gelir senin de kalbin kırılabilir. Yalnızları, kimsesizleri unutmayalım,
ziyaret edelim, hor hakir görmeyelim, yalnız bırakmayalım. Gün gelir sen de,
ben de ortada yalnız kalabilirsin, yalnız kalabiliriz değil mi? Hoşça kalın.
Yorumlar kapalı.