İnsan anatomi olarak mükemmel bir tabiatta yaratılmış. Ancak vücut ülkesine geliştirilmesi gereken birtakım cihazatlar da yerleştirilmiş. Bir yönü melek olmaya davet ederken insanı, öbür yönü de kural tanımaz isyansal bir isteğe zorluyor. Bu açıdan bakıldığında; her bünyede arızalı bir yön bulunmaktadır dikkat edilmesi gereken.
Evet, insan melek gibi kusursuz bir itaat üzerine yaratılmadığından onun iç dünyası bir irade savaşına tanıklık etmekte. Savaşı hangi yönü kazanırsa eylemi de o istikamette gerçekleşmiyor mu? Bir cihetle vicdanından gelen doğru seslere kulak vererek iç barışını sağlıyorken, diğer taraftan da nefs cihazatından gelen telkinlere de kulak kabartıyor. İnsan olmanın tabii bir gereği! Bu cihazatların neler olduğunu bilir, ihtiyaçlarını gözetir, meşru bir şekilde o ihtiyaç taleplerini giderirse insan, kendi yolculuğundaki kalite çıtasını da doğal olarak yükseltecektir. Aksi halde vicdani, ruhi ve kalbi özelliklerini kaybedenlerin rotasını şaşıracakları da malumlarınız….
İnsanın iç dünyasından dışa yansıyanlar her zaman ulu orta olmamakta! Kalp, ruh, ahfa, hafi ve nefs gibi tarifi yapılan manevi cihazatların özelliğinden yansıyan tüm duygular düşünüldüğünde; hepimiz de biraz marazilik söz konusu olduğu bir vakıa. Belki de davranış bozukluklarının temelindeki ana unsur, bu yönlerimizi dengeleyemediğimizden kaynaklanıyor. Hatta bunların gıdalarını veremediğimizden, ihtiyaçlarını tespit edemediğimizden bir yönümüz hep sakat kalmaya mahkûm oluyor. Kendini bilmeme eksikliğine bağlı olarak her şeyi bildiğini sanan insan “karanlığa taş atmağa” devam ediyor…
İşte insanın iç cihazatlarının farkında olmaması onların ihtiyaçlarını giderememesi, kendisini tanımayan anormallikler sergilemesine de bir sonuç teşkil etmekte. Hastalıklı yönünü gördüğünde ise kendinden daha da uzaklaşma yolunda kaçış yolları ve yöntemleri belirlemekte. Böyle olunca da kendini daha da çıkmaza attığının farkında olsa bile bu illetli halinden kurtulacak manevi gücü bulamamaktadır. Günah, yanlış, marazi, ya da içsel olarak spastik diyebileceğimiz manzaradaki insan davranışlarına tanık olmanın ana sonucu; bu içsel tanışıklığa kendimizi açmadığımızdan kaynaklanıyor. İnsanın kendisiyle barışması marazi-arızalı yönlerinden kurtulmasının yolu bu gerçeği elde etmesi ile mümkün…
Aksi mi dediniz? İnsanı gerçek anlamda hastalığa mahkûm eden bu illetli yanını hayatına ne denli dâhil ettiği ile orantılı olarak arızalılık miktarı da o oranda kendisini ortaya çıkartıyor.
Öyle ise; insan, önce kendisini tanımayı başaracak. Sadece fikri anlamda değil, içsel olarak da kendi varlığını arayacak. Kendisini tanıdığı oranda da içsel ihtiyaçlarını doğru şekilde karşılamanın manevi disiplinini sağlayacak ki, işte o zaman “Hz. İnsan” olma şerefinin yolunu da kendisine açacaktır.
Kendini arayan, aradığını bulan, içi ile dışı bir bütün olarak kendisini tanıyan, saplantılarından kurtulmuş, dengeli ve makul bir insan olma başarısına ulaşabilmeyi diliyorum.
Yorumlar kapalı.