Zamanın telafisi yok, ömrü geri getirmek ise imkânsız. Yaşlar ilerlerken beklentilerinizi başka insanlar getiremezler size. Mutluluk, kurtuluş ve umutlar insanın kendi içinden doğduğunda başarı mümkündür ancak. Hiçbir kimse hiçbir şey bize hazır şekilde servis edilmez. Hayatımıza dahil olmuş her insan giderken yüklerini de bırakıp gider. Gelirken de yediği kazıklarla gelirler. Gül bahçesi vadetseler dahi yine de külfetlerini çok geçmeden görürsünüz. Gidenin yüklerini ise bir gelen ile yok edemezsiniz. Herkesin nimeti de külfeti de yeri yurdu da kendine göredir. Bilmek gerekir ki, hayatınıza davet ettikleriniz de sizden farklı değildir. Sıradan insanlardan bir kurtarıcı beklemek hayalden öte bir yanılgıdan ibarettir sadece…
İnsan yaptığı işleri ve gerçekleştirdiği eylemleri mantığında ve vicdanında bir zemine oturtarak yapar. Hırsız bile hırsızlık yaparken kendince halkı nedenleri vardır. Kendine izah ve ispat etmeden, ikna olmadan, vicdan temeline oturtmadan eyleme dönüştürmez bu fiilini. Kafasına koyduğunu yapmak isteyen kişi, bazı şeylerin oturmadığını görse bile tuhaf gelse de akıl ve vicdanına bu tuhaflığına bir kılıf bulur illaki. Kimi zaman ahlaki mantığa büründürerek yapar bunu. Kimi zaman isyana yelken açarak. Bazen de macera, ihtiyaç ya da ikbal kaygısı ile. Bir vicdan muhasebesinin eserimidir bu sorgulamalar insan hayatlarında, yoksa tertip düzen adına mı yapılır. Bunu vicdan mı yaptırır, nefs mi, akıl mı, ruh mu?
Mantığın tuhaf örgüsünde dönüp dururken akıldaki deli sorular, işine öyle geldiği için ya da öyle olmasını istediği için tercihlere kılıf bulunur muhakkak. İsteyerek uygulamaya koyduğu eylemlerine sonradan pişman olmamak ve vicdanın hesap sormasından kaçmak için. Öyle ya! İnsanoğlu sübjektif bir varlık. Bir şey yapmak istediğindekendine çelme atmaktan, gerçek sevgiye sırt dönmekten, aklına karşı savunma geliştirmekten geri durmaz. Kendine kaçak, vicdanına tıkaç, aklı selime ve sağduyuya ters hareket eder bencil olduğu zamanlarda. Zira yanlış olduğunu bilse dahi duygularının, ruhunun ve mantığının sesine hiç kulak vermez. Haklı nedenleri vardır iç dünyasından kaçarken dahi. Nefsine yontar yongayı çoğu zaman. Acz içinde olduğunu kabule yaklaşmak istemez bir türlü. Denklemini inanmak ve başarmak isteği üzerine kurmuştur yola çıkarken. Oysa daha önceki tecrübelerimizin ve yaşananların bize hatırlattıklarını, öğrettiklerini hangi öğüt, hangi kitap veya kim öğretebilirdi ki?
Yine de ‘bir defa daha’ diyebiliyor insan. Acı çekmeyi, uykusuz kalmayı, bir sebebe bağlanmayı, bir kişiye tutunmayı, sevip sevilmeyi, anlayıp anlaşılmayı kalp atışlarımızın hızlanmasını, bir başkasını düşüncemize, rüyalarımıza ya da zamanımıza ortak etmeyi yeğliyoruz. Halbuki yeminler ve tövbeler ettiğimiz günleri çabucak unutmak istiyor, öteliyoruz gerilere. Duygularımızı öldürdüğümüzü bildiğimiz halde yeniden duygular ekiyoruz zamanın içine. Yalnızlaştırdığımız kendimizi her şeye rağmen yeniden çoğaltmak peşine düşünüyoruz içimimize sinmese de. Bildik tekrarların yaşanma ihtimali yüksek olsa da. İnsanız işte! Ne pahasına olursa olsun ‘hiç yoktan en kötüsü bile iyidir’ diyerek kendimize yeni insanlarla tanışmayı ve kaynaşmayı belki de lüks olarak sunuyoruz. Buna değer belki de kimbilir, mutluluk bu sefer bize doğru yola çıkmış gelmektedir zannediyoruz. Hayata bir zar daha atıyoruzya denk gelirse diyerek. Kendimizi kandırmak vicdanımızı karartmak ve geçmişe vefasızlık etmek pahasına da olsa. Zaten daha evvelinden acıya alışık,antrenmanlı değil miyiz diyebiliriz. Tesellimiz de hazır nasıl olsa. Olmazsa da ölelim mi hayat devam edecek kaldığı yerden diyebiliyoruz.
Sonuçları mı dediniz? Derin bir sukut eşliğinde arkanıza yaslanıp izleyin öğüt tutmaz dostlarınızın kendilerini nasıl öğüttüklerini. Bir kez daha yaşayıp görmek arzusunda olanların fayda etmeyecek olan yanılgılarını ve son pişmanlıklarını…
Yorumlar kapalı.