Başbakan Erdoğan’ın “Manşetle gelen manşetle gider” dediği gün, Baykal’ın da kendi yandaşları hakkında gazete manşetlerine yansıyan Kanal-D Ancorman’ı M.Ali Birant ile Show tv Ancorman’i Ali Kırca’ya kendisini “bir basın grubunun manşetleriyle gönderdikleri/medya bana komplo yaptı” tespitini beraber okursak, Baykal’a kurulan kumpası da, “aday değilim” diyen Kılıçdaroğlu’nun Genel Başkanlığa bir gecede nasıl oturtulduğunu daha kolayca okuyup anlamamız kolaylaşıyor. Ancak artık Türk insanının öncelikli gündemi olmaktan çıkan bu konuyu sadece tarafların kendilerine bırakıp, gündeme taşınan boyutu üzerinden gündelik yaşamımıza etkilerini konuşmak gerekiyor.
Öncelikle şunu ifade edelim; siyaset arenasında iktidarlar muhalefetten, muhalefet de iktidardan beslenir. Muhalefetin kısırlığı, iktidarın besin kaynağı olurken; iktidarın hata ve eksiklikleri de muhalefetin en verimli besin deposudur ki, muhalefetin kısır besin kaynağına karşın, iktidarın muhalefete sunduğu besin deposunun içeriği son derece zengin ve farklı çeşitlilikte alternatifler içerir.
Yazıma Türkiye genel politik panoraması ile başlamış olmam, yanıltıcı olmasın; inandığım ve paylaşmaya çalıştığım düşünce formu, en küçük yerleşim birimi olan köy/mahalle kümelenmesinden en gelişmiş metropol yönetimine kadar yerel veya genel siyasete konu olabilecek tüm demokratik yolla yönetim oluşturma ve yönetme/yönetilme alanları için geçerli geniş bir yelpazeyi kapsar.
Türkiye manzarasına baktığımızda, düşe kalka, çelme üstüne çelme yiyerek demokratik değişimi gerçekleştirmeye çalışan mevcut iktidarın karısında, muhalefet kompozisyonun toplumu kucaklayacak argümanlar/projeler geliştirememesi kadar, yerel yönetimlerin alışageldikleri “dengelleri koruma” politikalarından tahterevalli skalasından sıyrılıp uzun vadeli kalıcı hizmetlere imza atamamaları, belki de en büyük siyasal zayiatın yerleşik ezberlerin bozulması ile sığındıkları statükoyu ucuz halk popülizmine çekmelerini ibretle takip ediyoruz.
Şimdi genel seçimler için cevabını merak ettiğim soru, CHP ve MHP bu vizyonsuzlukla; yerel yönetimlerde bulunan iktidar partisi kadroları bu rehavet uykusu mahmurluğunda yönetimi ele almak için gerekli oyu acaba kimden alacaklar?
Küreselleşen dünyada, Ortadoğu coğrafyasının göbeğindeki Türkiye’nin nasıl bir oyun kurucu rolü üstleneceğine ilişkin ayakları yere sağlam basan projeleriniz yoksa, iktidara talip olmanız Türkiye adına talihsizliktir. Rol model alınan Türkiye, kısır çekişmelerden öte hiçbir politika geliştiremeyen amatörlerin oyuncağı olmayı hak etmiyor, bu bir. İkincisi; yerel yönetimlerdeki iktidar yorgunluğu, siz isteseniz de istemeseniz de yerini daha heyecanlı, ama serinkanlı kadro değişim hareketlerine bırakmak zorunda. Yorgun kadrolar, kendiliklerinden çekilme erdemini gösterdikleri takdirde yerel ve genel idarenin eşgüdüm içinde hizmet üretmesi, halkın mutluluğu ve refahı adına kaçınılmaz bir zorunluluk olarak kendini göstermektedir. Ancak, tüm bunlar olmazsa ne olur; sözün başına dönelim.. manşetle gelenler manşetle giderken; mağdur olarak gelenler de mağduriyete mahkum olurlar. Kaybedense, hep beraber Türkiye olur. Cumhuriyetin kuruluş felsefesini yeniden üretme ve çağdaş küresel eğilimlerle bağdaştırma başarısını gösteremeyen bir irade, yan yana getirildiği ulusalcı bir pozisyona hapsolmakla, bazı medya sermayeleri tarafından çıkış yolu olarak da görülseler de kalıcılıklarının halkın iradesine bağlı olduğunu, köhne ideolojinin çıpasına sarılarak iktidar olunamayacağını, siyaset eliti fark etmese de halkın entelektüelize olduğu, kendi fikirlerine, inançlarına, duygularına karşılık veremeyen; bu değerlerle diyalog kuramayan, onaylamayan veya bu değerlerle tanışmayan hiçbir organizasyon iktidar olma şansının kalmadığı gerçeğini kabullenmeleri zamanı geldi diye düşünmekteyim.
Yorumlar kapalı.