kaş yaparken göz çıkarmak -4-
Bugün eğitim öğretim adına artık iyice normalleşen çılgınlıklar mütedeyyin insanlara da sirayet etti. Modern okulların birer “eğitim yuvası” olduğu hurafesi işimize geldi; mürebbilik yükümlülüğümüzü rafa kaldırdık. Çocuğumuzu iyi bir okula kaydettirebilmek için adeta kendimizi parçaladık. Hiçbir fedakârlıktan kaçınmadan hep bir sonraki “iyi okul”un sınavlarına hazırladık evladımızı. Her istediğini aldık, her dediğini yaptık. Okusun, kariyer yapsın, para ve nüfuz kazandıran bir mesleğe sahip olsun diye bütün imkanlarımızı seferber ettik. Bazen sınav başarısızlıkları dünyamızı kararttı, bazen bir yığın “faydasız bilgi” ile aldığı yüksek puanlardan dolayı günlerce bayram ettik.
Böyle bir eğitim süreci “dünyevîleşmiş insan”ı inşa eder. Bu, “okul” veya mevcut “eğitim sistemi” adına bir sapma değildir. Zira “dünyevîleştirme”, modern bir kurum olarak “okul”un en temel fonksiyonudur.
Eğitimin hedefine koyduğu “başarı”yı dünyevî faydaya indirgeyen ve tamamen insana ait bir kazanım olarak gören modern anlayış, bu kabul çerçevesinde anlamlı, verimli, tutarlı teknikler geliştirmiştir şüphesiz. Ancak, kat ettiğiniz yol sonuçta sizi getirip bir uçurumdan aşağı yuvarlıyorsa, yolculuk sırasındaki vasıtanızın kalitesi, konforunun ve hızının yüksekliği hiçbir değer ifade etmez.
Dünyanın dışına çıkamayan modern eğitim ve onun putlaştırdığı “başarı” anlayışı, bütün fiyakasına rağmen, ölümün aşılamaz duvarına toslayıp yer ile yeksan olmaya mahkumdur. Çünkü Sırat-ı Müstakim üzere değildir. Modernizmin özünde Cenab-ı Hakk’ın tanzim ve taksimine itiraz vardır. Rabb’ül-Âlemîn’in rübubiyyeti reddedilir. Batılı değer sistemine dayalı modern eğitim felsefesi, tamamen beşerî ve dünyevî bir mürebbilik iddiasının eseridir.
Okullarda, bazı öğretmenlerin (önleri kesilmemişse şayet) iyi niyetli çabalarına rağmen kuru bir “ilim” anlayışı sunulmakta; ahlâk yerine verimlilik ve başarı esas alınırken, uygulanan rekabetçi tutum yüzünden çocuklarımız “hayır” için değil, “çıkar” için yarıştırılmaktadır. Saydığımız bu gibi sebeplerle dahi modern bir kurum olarak okullar çocuklarımızı “adam” etmez. Modernizmin “salih evlat” yetiştiren okulu da yoktur.
Bunları söylerken nerede yaşadığımızı unutmuş değiliz. Bir mecburiyet olarak mevcut eğitim sistemiyle ve onun kurumlarıyla muhatabız. Sunduğu imkanların, sağladığı avantajların doğru bir istikamette kullanılabileceği ihtimalini de yabana atmıyoruz. Esasen insanlık tarihi boyunca terbiye görevinin ifasında böyle olumsuzluklarla hep karşılaşılmıştır.
Yorumlar kapalı.