Kardeşlik. Toplumda
ayrılıktan, hoşgörüsüzlük ve kavgadan şikayet edilen her konuşmanın üzerinde
odaklandığı kavram. Bayramlarda ve benzeri özel günlerde devlet ileri
gelenlerinin, sanatçıların, iş adamlarının mesajlarının ana fikri. Partilerin,
sendikaların, derneklerin yetkili ağızlarının temel vurgusu. Cuma
vaazlarında, hutbelerde, vaizlerin her vesileyle cemaatine hatırlattığı birlik
formülü: Kardeşlik.
Ne oldu ki, bu kadar
gündemde tutulmasına rağmen bir hayal, bir ütopya olarak kalabildi kardeşlik?
Bu kadar vurgulanmasına rağmen neden hâlâ hatırlatılma gereği duyuluyor? Acaba
kardeşlikten söz edenlerin kendisi mi kardeş değil, kardeşlik adına kurulan
cümleler mi ikna edici olmaktan uzak?
Kim hangi maksatla kardeşlik
fermanları buyuruyor olursa olsun, o fermanlar hangi doğruluk ve yanlışlıkta
olursa olsun, inanıyor ve biliyoruz ki mü’minler kardeştir. Bu Rabbimizin biz
inananlara fermanı. Fakat ne oluyor ki biz, aynı babanın, Hz. Adem’in
çocukları; aynı dine inanan, aynı peygamberin şefaatine sığınan, aynı kitapla
aydınlanan ve çağlardır omuz omuza yürüyen müslümanlar kardeşlik şuurundan bu
kadar uzaktayız? Neyi paylaşamadık, biribirimize ne yaptık ki kalplerimiz buz
kadar soğuk?
Şimdi Allah için birisi
söylesin, elimizi vicdanımıza koyup bir düşünelim: Niçin biribirimizle
çekişeceğiz? Şeyh Sâdi Şirâzî’nin: “Aslı nedir ki, çekişmeye değsin!” dediği
dünya için mi? Yoksa, Allah için sevgi ve selim kalpten başka hiç bir şeyin
fayda vermediği ahiret için mi? Her ikisi için de çekişmenin bir manası yok.
Görüyoruz ki iki sınıf insan
var: Birisi ehli dünya, diğeri ehlullah. Allah’a yönelmiş bir mü’minin, dünyaya
tapan bir insanla didişeceği ne vardır? Kâmil mü’minin hedefi dünyaya kölelik
değil, efendiliktir. Çünkü Allahu Tealâ böyle istiyor. Bu durumda zaten
gönlünden çıkarmaya çalıştığı bir şey için kavganın gereği nedir?
Aynı şekilde derdi Allah rızası olan bir mü’minin,
ehlullah ile de çekişeceği bir şeyi yok. Çünkü ikisi de Allah yolundadır ve bu
yolda ana sermaye ihlas ve sevgidir. Bu yola girmiş bütün fertler, biribirinin
kardeşidir. “Mü’minler ancak kardeştirler. Öyleyse, (biribiriyle
geçinemeyen) kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah’tan korkun ki, merhamet
olunasınız.” (Hucurat/9) ayetinin belirttiği gibi, mü’min kardeşlerimizi
sevmekten başka çaremiz yoktur. Bu çareye bir yol bulabilmek, Allah’ın bu
fermanına itaat etmek hepimizin en önemli vazifesidir. Bugünlük hoşça kalın.
Yorumlar kapalı.