Hayat, varlığının amacını sorgulayanlar için bir anlam taşıyor. Düşünmeyen, tefekkür etmeyen ve gaye sorgusu yapmayanlar için tamamen tüketilmesi gereken bir zaman dilimidir. “Dünyaya bir daha mı geleceğiz? Hayatın tadını çıkar…” felsefesinden hareketle, zevkçil bir yaşayışın yeri. Üretmeye gerek yoktur onların anlayışında. Yeter ki çarkı döndürecek, felsefesine hizmet edecek kadar mali geliri olsun kâfidir. Maddeciliğin, tüketimin, kullan at anlayışının ve sosyal medya biçimlendirmesinin getirdiği son nokta. Şimdilik böyle! Gelecekte daha nasıl yönetileceğiz bunu kestirmek mümkün değil.
İdeal ortaya koymayan, varlığının sebebini sorgulamayan insanın bu sığ duruşu günümüz ve gelecek açısından tehlike arz ediyor. Yarın,yaşadıkları şartlardeğiştiğinde, herhangi bir olumsuzlukla karşılaştıklarında, kazançları yetersiz geldiğinde onları frenleyecek içsel, manevi bir mekanizma yok! Hedefe varma da her yolu caiz görüyorsak, insan olma onurunu önemsemiyorsak, utanmak gibi bir değeri üzerimizde ahlak olarak taşımıyorsak vay halimize…
Böyleleri tüketirken “Hayat yaşadığın kadardır.” diyor. Biz ise insanlık değerlerini, imanı ve ahlakı “üzerinde taşıdığın kadardır” diyoruz. Hayatın kısa ve geçiciliği konusunda herkesle uzlaşıyoruz. Ancak o vaktin ne ile doldurulacağı, nasıl yaşanacağı konusunda farklılıklarımız var elbette. Dünyadan misafir gibi geçiyoruz. “Gölgelenecek miktar” kadar kalıyoruz. Böyle bakıldığında yaşamın bir ucu her an ölümle temas halinde. Geceler çığlık için değildir bizim dünyamızda. Şarkılar kadere isyan etmez. Türkülerimiz bir mana taşır, ufka ve yaşanmışlıklara dair. Ellerimiz açıldığında beddua etmez dilimiz. Kırılsada gönlümüz imtihanı verene sabırla dua besteler lal olmuş dilimiz. Maddeciler gibi sesimizi duyurmak için çabalamayız. Gayba imanımız tamdır bizim. Sesimizi duyan, gönlümüzü bilen, bizi işiteninvarlığının şuuruna ermek isteriz. Yaratılmış olduğumuz idraki ve teslimiyetinin iç sesiyle “kulum” hitabının muhataplığı, rütbelerin en büyüğüdür bizim için. Bu sevilme ve muhatap olunma hissi, fani lezzetlere bir miktar dargınlık ya da önemsememeyi de beraberinde getirir bizim dünyamızda…
Günümüzdeki insan ilişkileri ise genellikle çıkarcılık üzerine temelleniyor. Tercihlerimiz manadan çok maddeye dönüktür. Güven kaf dağının ardına kaçmış. Hayata bakışımız modernleşme çığırtkanlığı sayesinde oldukça karmaşık bir hal almıştır. Cinsiyet eşitliği adı altında roller değişmiştir. Cinsiyetlerde sapmalar sözkonusudur. Edep ve hayadan sıkılan nefisler, sapkınlığın furyasında modern ve özgür insan olduğu yalanıyla kandırılmıştır. Özgürleşme adı altında yaşananlar, modern köleliğe boyun eğildiğinin resmini çiziyor. Hem de yağlı boya ile tablolara…
Aile bağları kopmuş, toplumsal dayanışma azalmıştır. Sosyallikten uzak, dijital dünyanın içine gömülmüş bireysellik anlayışı her türden sınırı kaldırmıştır. Cinsiyet, aile, toplum, değer, ahlak, helal, haram, liyakat, alın teri ve inanç gibi konular geri plana itilince, şişmiş egoların cinnet manzaralarına şahitliğimiz her geçen günde artış göstermektedir.
Mananın olmadığı yerde güven toplumunu ihya etmek imkânsızdır. Canavarlaşmış imansızların ve fütursuz ahlaksızların dünyayı harabeye çevirmek istediği bir zamanda nasıl bir hayat hayal ediyoruz? Yaşanacak bir hayatın, alınacak bir nefesin kalmadığı, çocukların öldürüldüğü ve her türlü sapkınlığın yaşandığı insan olma vasfını kaybetmişlerin dünyasında,‘hayat yaşandığı kadardır’ diyebilir miyiz?
Yorumlar kapalı.