Bazen kaçarız duygularımızdan. Gerçeğin duvarına tırmanırız. Bazen de aklın zincirlerine kırıp duygularımıza yolculuk yaparız. Kimi zamanda duygularımızdan başka duygulara, akılcılıktan başka akıllara yol bulur kapı aralarız. Çünkü insanın doğası hep aynı duygu modunda olamaz. İnişler çıkışlar silsilesi, anlar toplamıyla birleşerek bir ömrü kuşatır.
Duyguların depremine duçar olanlar kimsesizleştirir kendisini. Gecelere sığınır çoğu zaman. Umutları korumak adına çabalamalı insan. Duygularda yıkım ya da deprem meydana gelse bile çıkmalı zelzelenin içinden. Duygunun bittiği yerde o hasarlı duyguların yarasını sarabilmeli. Manevi destekleri olmalı mesela. Duygusal desteklerle yıkılan duygular onarılmalı. Belki de duygunun bittiği yerde zehirlenmeyecek yeni ve diri duygulara adım atabilmeli insan. Yenilmemeli duygunun kötüye kullanımıyla.
Hayat çok acımasız bir gerçeklik, dünya ve içindekilerin çoğu da nankördür. Tecrübeyle sabitlenmiş bu gerçek karşısında hiç aklına gelmeyecek hadiseler başa gelse de insan, duygusuyla insan kalmalıdır. Her duygunun hakkı verilmeli, sevinci, kederi, hüznü, acısı, burukluğu, kekremsiliği duygunun ne kadar tonu var ise tatmalı insan. Lakin altında kalmamalı başa çıkamadığı duygularının. Hava hergün bulutlu olmaz yer kürede. Her zaman şafak da sökmez. Bazen buz olur bazen güneş, kimi zaman da cıvıl cıvıl. İnsan duygularının havaları da böyle değişkendir işte…
Yalnızlık duygusunu artırdığımızda bu incelme bizi sağlam bir noktaya götürmeli. Üşüme duygusu bizi güvenli sıcak bir limana ulaştırmalı. Korku duygusu ümidi de içinde barındırmalı. Ayakta kalmak için hayatta kalmak için deprem yaşamış duygularına rağmen tutunacak duygulara da ihtiyacı vardır içselliğimizin. Hayatımızı söndürmemeli kırılmış duyguların hicranı. Kalbi kararmışlara inat kararmamalı, aydınlık tutmalı duygu dünyamızı. Hatalar etsekde hayatta kendimize gelecek nedenlerimiz olmalı. İçimizi öldürmemeli. Hayalleri yok etmemeli. Sevmeli, kesmemeli umudunuyürek,yaratandan ve yarattıklarından.
Kavgalarımız var hayatla. Bizi kıran her hadise olay ya da kişilerle. Öyle ya! İnsan duygularıyla da insan. Tersyüz olduğunuzda, değer verip değer görmediğinizde. Haksızlıklara uğradığınızda, zulümlerle karşılaştığınızda, vefasızlık ve gaddarlık karşısında. Sadece kendisi adına mı kırılır insan. Sırf kendisine yanlış yapıldı diye mi? Pek tabi ki de insanlık adına da kırılır. İnsanlığın yüzüstü yerlerde sürünmesi karşısında da. Öldü mü insanlık diye kırılır. Başka insanların kabalıkları kırar. Düşüncesizlikleri kırar. Kırılmak istemesin yeter ki. İnsan elbette kırılacak bir şeyler bulur. Duygularını hangi istikamette yoğunlaştırıyorsa o alanda da derinleşip gider.
İki ucu keskin bir bıçak, her iki yanı da sivriltilmiş ok gibidir duygular. Duygusuz da olmaz duyguların ağırlığında yenilmekte olmaz. Ölçüyü kaçırmamak gerekir her yerde. Heba etmemeli insan duyguyu, günü, ömrü. Kıymet bilmeli. Duygusunu kıymet bilene vermeli. Duygunun ve kendinin kıymetini bilene. Zira bir defa geliyoruz şu hayata.
Peki insan duygularından kaçabilir mi? Duygusuz kalabilir mi? Duygu belki de bir meleğin kanatlarını yüzümüze gönlümüze sürmesidir. Dokunmasıdır kalbimize. Duygu meleği dokunduğunda ne mümkündür duygudan uzak kalabilmek. Mantık karşı çıksa da o duygu vardır insanın içini sarmış haliyle. Kısıtlasa da kendisini geri çekse de. Duygu terketmez insanı. Aklına söz geçirse de gönlüne söz geçiremez. Esiri olur duygunun. Her ne ise hâkim duygu. Öfke, sevgi, merhamet, şefkat ya da şehvet…
Yorumlar kapalı.