Neden düşünür insan? İnsan olmak bizzat düşünmeyi gerektirdiğinden mi, yoksa insan düşündüğü için mi insandır bizzat? Psikologlardan tutun kişisel gelişim uzmanlarına, felsefecilerden tutun ilim adamları ve maneviyat sultanlarına kadar hepsi de düşünmenin önemine vurgu yapmışlardır. Biyolojik açıdan sağlıklı, psikolojik açıdan beyni geliştirici, manevi açıdan ise derinleştirici bir etkiye sahiptir düşünmek, tefekkür etmek. Nihayetinde insanı deli yapmazsa(!) bir mütefekkir, bir düşünür yapacağı kesindir!
Evet, insan aklı devamlı düşünce üreten bir şekilde yapılandırılmış. Düşünecek ki, buluş yapacak, düşünecek ki, üretecek, sağlıklı kararlar verecek ve aradığını bulacak. Her düşünce insanı bir yere götürür mü, tartışılır! Bana göre kuru düşünce, insanı bir yere götürmeyeceği gibi sonuca da ulaştırmaz. Ancak eyleme dönüşen düşünceler insanı bir yere götürür. Ne var ki, düşündüğünüz şeyin içeriği ve yüklediğiniz değerin rengi, götürdüğü adresin de tanımını yapar. Olumlu bir eksende iseniz güzel neticelere, sağlıksız ve olumsuz düşüncelerle birlikteyseniz, meyveleri de tatsız sonuçlar ve sağlıksız neticelere doğru yol alacaktır…
Peki, insan eyleme dönüşmeyen düşüncelerinden sorumlu tutulmalı mı? Elbette tutulmamalı! Aksi halde ne ilim-irfan sahibi insan ne mütefekkir ne de aydın ve filozof dediğimiz düşünce dünyasının büyükleri, düşünsel ufkumuzun aydınlık kandilleri olamaz, yeni buluşlar yapılamaz ve düşünmek de suç sayılırdı. Nitekim tüm dünyada düşünen, sorgulayan ve sağlam duruşlu insanlar genellikle sevilmezler. Neden? Çünkü hep hazır düşünceye konanlar ve kolayı tercih edenler, sosyal atmosferi rutinleştirmişlerdir de ondan! Düşünce insanları ise diğerlerinden daha çok sivrildikleri için genellikle; uyumsuz, iletişimsiz ve sorunlu tipler gibi öne çıkar ve göze çarparlar. Bu görüntü; yönetimleri, idareleri, sistemleri ve kompleksli insanları rahatsız eden bir sonuç doğurur. Keşke böyle olmasaydı! Ama tarih, bu sevimsiz örneklerle doludur. Oysa düşünceye saygılı olmayan yapılar çökmeye, düşüneni dinleyip, takdir etmeyen ve hak etmeyenler ise her zaman kaybetmeye mahkûmdurlar…
İnsan vicdanı ile dengeli, fikri ile değerli, ahlakı ile erdemli. İnsan; düşüncesi, vicdanı ve ruhu ile insan. Bir tamlama, bir mürekkep. Birini bastırsa öbürü teslim alır, diğerini ötelese, bir diğeri bırakmaz insanın yakasını. Evet, bu özellikler ve güzellikler size göre de insanı insan yapan değerler topluluğu değil midir?
İnsan düşünceleri için; “Sır içinde kurt olsa, yine bulunduğu yerde kalıp bedenini kemirir” diyor bir mütefekkirimiz. Peki, kişi kendisine gelen binlerce düşünceden hangisine uymalıdır sizce? Her düşünce hayata geçirilecek türden midir? Elbette hayır! Ancak, akl-ı selim’in filtresinden geçmiş engin düşünceler uygulama sahasına konulabilir. Zira sağlıklı düşünce; insana doğru yerden bakmayı gösterirken, incelik sahibi olmayı da öğretir. Mütefekkirler ise düşünen insanlardan çıkar ve aydın olmanın yolu da tefekkürden geçer.
O nedenle; insan iyi düşünmeli, beyninde misafir ettiği bu iyi ve olumlu düşüncelerini de kalbine taşımalıdır. Ancak bu şekilde davranışlarına denge, yapıcılık, sevgi, güzellik ve sıcaklık katabilir. Sonuçta birey de huzur bulur, toplumlar da selamete kavuşur. Unutulmamalı ki hem içsel hem de sosyal olarak sağlıklı ve müspet düşünceye herkesin ve her sosyal yapının ihtiyacı vardır. Hem de her zaman…
Netice, kişi düşündüğü ile ve düşündüğü şey üzere olduğuna göre; güzeli düşünen düşündüğü güzelledir ve güzel düşünen güzellikler içinde yaşayandır. Güzel yaşayan ise güzel görünüp, güzel ölür ve güzelce de anılır… Öyle değil mi?
Güzel düşünceler eşliğinde hep güzelliklerle dolu bir hayat geçirmenizi diliyorum.
Yorumlar kapalı.