Deprem Hakikati

Gecenin bir yarısında yastığa başımızı koyduğumuzda her şeyin yerli yerinde olması gerektiğine inanarak uyanmayı isteriz. Sabah gözümüzü açtığımızda pencerenden süzülen ışık tanıdıktır. Kahvaltı sofrasındaki ekmeğin kokusu değişmemiştir. Sevdiklerin hala aynı yerlerde, gözlerinde bildiğin ışıkla sana bakmaktadır. Ve sen, hayatın akışında kaybolmuş, zamanın sana borçlu olduğunu sandığın anları yaşarken, bir an gelir ve her şey altüst olur.

Yer, ayaklarının altından çekilir. O bildik pencereden bu kez karanlık bir toz bulutu girer. Duvarlar, içindeki anılarla birlikte yıkılır. Çığlıklar, dualara karışır. İnsan dediğin varlık, göğe açılan elleriyle bir kurtuluş bekler, belki de sadece bir ses, bir nefes…

Deprem, yalnızca binaları yıkmaz, hayatları da yerle bir eder. Ömür dediğin şeyin aslında ne kadar narin olduğunu hatırlatır. Bir fotoğraf albümünü elinde tutup içindeki yüzleri sevdiğin kadar, belki de son kez onlara dokunursun. Belki de bir el, enkaz altından uzanır ama yetişemediğin bir vedaya dönüşür.Bu acının tarifini yapmak güçtür. Çünkü burada kelimeler eksik, cümleler yarımdır. Anne diye bağıran bir çocuğun sesi, bir babanın kayıp evladını arayan gözleri, bir kadının sarsıntının ortasında donup kalan elleri… Deprem, insanı yeryüzüne ne kadar ait olduğunu sorgulatan bir hatırlatmadır geride kalanlara.

Ama yine de bu yıkımın içinde bile bir umut vardır. Bir çocuğun enkaz altından sağ çıkarılması, bir kardeşin birbirine sarılarak kurtuluşu, bir yabancının başka bir yabancının elini bırakmayışı… İnsan, en büyük yıkımın içinde bile, sevmeye ve yaşatmaya devam eder.

Belki de bu yüzden, depremden sonra kalan yalnızca kayıplar değildir. Bazen bir duvarın altında kalmış bir anı, bazen bir enkazdan çıkan bir hatıra defteri, bazen de hayatta kalanların gözlerindeki derin hüzündür. Ama en önemlisi, geride kalanların içindeki o sessiz söz; “Seni unutmadım, seni yaşatacağım.”

Ve zaman geçer… Yeni binalar yapılır, yeni şehirler kurulur, ama bazı sokaklar hep eksik kalır. Geriye, sarsılan yüreklerin birbirine tutunarak iyileştiği bir deprem hikâyesi kalır. Bir de gökyüzüne her baktığında avuçlarının arasına dökülen gözyaşı, dilinden süzülen dualara karışan içindeki özlemlerin yürek sancısı…

Allah memleketimize ve insanımıza tekrar böyle acılar yaşatmasın. İnsanımıza da ders almayı, vicdan sahibi olmayı ve deprem hakikatine karşı dayanıklı, sağlam yapılar kurmayı nasip etsin.