DENGEMİZ NİYE BOZUK -2-
Mümin olarak sorumluluk alanımız sadece aile çevremiz, arkadaş çevremiz, yaşadığımız çevre değil, bütün dünyadır. Burada insanlığı ilgilendiren –olumlu ya da olumsuz– hiçbir gelişmeye ilgisiz kalmamız söz konusu olamaz. Yüce Kitabımız bizi bu konuda bakın nasıl uyarıyor: “Sizden önceki nesillerden aklı başında kimseler (insanları) yeryüzünde bozgunculuk yapmaktan alıkoysalardı ya! Ancak içlerinden kendilerini kurtardığımız pek az kimse bunu yapmıştı. Zulmedenler ise içinde şımartıldıkları refahın ardına düştüler ve mücrim/suçlu kimseler oldular.” (Hûd, 116)
Demek ki sadece bireysel ibadetlerimizi eda etmekle sorumluluğumuzun tamamını yerine getirmiş olmuyoruz. Bu ayete göre bizim yeryüzünde fesat çıkaranlara karşı durmak, fesadı/bozgunculuğu engellemek gibi temel bir sorumluluğumuz daha var.
Kur’an yeryüzünde fesat ehlini bize şöyle anlatır: “İş başına geçtiği zaman yeryüzünde bozgunculuk çıkarmak, ekini ve nesli helak etmek için didinir.” (Bakara, 205)
Burada bir insan tipinden bahsediliyor. Bu insanın en temel vasfı “inkârcı” olmasıdır. Bunun yanı sıra ayet, onun ikinci bir özelliğini dikkatimize sunuyor: O, hükmünü yürütecek konuma geldiği zaman yeryüzünde bozgunculuk çıkarmak, ekini ve nesli helak etmek için didinen birisidir.
Elbette burada “bir kişi”den bahsetmiyoruz. Yüce Kitabımız burada bize bir insan tipinin karakter özelliklerini takdim ediyor ve adeta “bunu iyi tanıyın” ikazında bulunuyor.
Yukarıda mealini sunduğumuz Hûd ve Bakara ayetlerini bir arada değerlendirdiğimizde, yeryüzünde bozgunculuk çıkarmak isteyenlerin karakter özelliği olarak şu hususların zikredildiğini görüyoruz:
• İş başına geldikleri zaman yeryüzünde bozgunculuk çıkarırlar. Ekini ve nesli helâk ederler. Sadece insanların ve toplumların değil, tabiatın hayatına ve gidişatına da müdahale eder, böylece zerreden küreye her şeyin dengesinin bozulmasına yol açarlar.
• Zalimdirler. Adalet nedir bilmez, hak-hukuk tanımazlar. Ne pahasına ve hangi yolla olursa olsun kendi hükümlerini yürütmenin, kendi doğrularını dayatmanın peşinde olurlar.
• Refah içinde yaşarlar ve bundan şımarmışlardır. Dünyayı kendi mülkleri olarak görür, buradaki geçici hayatın ve geçici başarıların imtihan vesilesi olduğunu akledemezler. Meşruiyetin ve hakkın kaynağı olarak sadece kuvveti görür, “kuvvet kimdeyse haklı odur” düşüncesiyle ezer, sömürür ve böylece güçlerine güç katarlar. Bütün bunların tabii bir yansıması olarak günaha ve suça bulanmışlardır.
Yorumlar kapalı.