ÇOCUKLARIMIZ

ÇOCUKLARIMIZ

dünden devam..
         Ailede herkesin bir arada olduğu en güzel ortam yemek sofrasıdır. Hep birlikte sofra başında buluşmanın, yemek yemenin kıymetini ne yazık ki bilmiyoruz. Sofra, bir evi aile yapan, ebeveynle çocukları kaynaştıran yerdir. Yemek masası aynı zamanda ailedeki sorunların rahatça görüşülebileceği, çocukların hallerinin sorulabileceği, okulları, dersleri ile ilgili bilgi alınabileceği ortamdır. Sofra sohbetleri gönüllerinin okşanabileceği, tatlı kelamın edilebileceği, eşlerin yaptıkları yemeklerin takdir edilerek gönüllerinin alınabileceği, kısaca aile sevgisinin pekiştirilip dayanışmanın sağlamlaştırılabileceği en uygun atmosferdir. Bu bakımdan gerek kahvaltıda gerekse akşam yemeklerinde çok önemli bir mazeret yoksa sofra başında birlikte olmaya özen gösterilmelidir.
        Ebeveynin çocuklarını ahlâken şekillendirdikleri en güçlü vasıtalardan birisi ev içinde kullandıkları dildir. Eşlerin birbirlerine ve çocuklarına karşı hitapları onların konuşma üsluplarını şekillendirir. Nezaket ifadeleri kullanan, ağzından her zaman güzel kelimeler dökülen, kızdığında bile sövüp saymayan, küfretmeyen, sokak ağzı kullanmayan anne babanın çocukları insanlarla nasıl konuşulacağını bu yolla öğrenir. Belki sizler de bu satırların yazarı gibi birer köylü çocuğusunuz ve köklü şehir ailelerinden gelmiyorsunuz. Ancak bu durum aile içinde tatlı ve hoş bir lisan kullanmamıza engel değildir. Teşekkür etmesini bilmek, Allah razı olsun demek, çocuklara onların duyacağı şekilde hayır duada bulunmak ne kadar güzeldir.
       İnsanın yoksun kalamayacağı tek şey şefkattir. Herkes birileri tarafından sevildiğini, gözetildiğini, dostları olduğunu bilmek ister. Rabbimize meftun olmamızın pek çok nedeninden bir tanesi de bu değil midir? Zira biz mümin kullarını sevdiğini ve bizleri affetmek için sebepler aradığını, cennetine girmemizi bizden daha fazla arzuladığını bilmemiz hepimizi mutlu etmektedir. Bu O’na olan sevgimizi artırdığı gibi ibadetlerimizi daha bir iştiyakla yapmamızı da sağlamaktadır.
      Çocuk da bunun gibidir. Sevildiğini hem bilmek hem de bunun söz ve davranışla gösterilmesini bekler. Onu kucaklamak, moralinin veya derslerinin kötü olduğunda yanında yer almak, dayanacağı bir yer olduğunu hissettirerek rahatlatmak yavrumuzu ayakta tutar.Çocuğuyla kol kola girmiş, bir pastanede veya lokantada karşılıklı oturarak tatlı bir sohbete dalan, şakalaşan anne ve babalar bu görevi büyük oranda başarıyorlar demektir. Ama öyle anne babalar da var ki, çocukları onlarla iki kelam etmeye ürkerler. Her an fırça yemeleri, hakaret işitmeleri muhtemeldir. Kucaklanma beklerlerken itilmenin verdiği kalp burukluğuyla gönülleri hep hüzünlüdür. Bu yüzden de sığınacak ve içlerini dökecekleri yerleri dışarıda ararlar, evlerine gelmek istemezler. Evin haricinde nasıl bir ortamda ruhlarını teskin etmeye çalıştıkları ise bizim meçhulümüzdür. Ama bunun faturasının yine bize çıkacağı her birimizin malumudur. D.edecek…