Türk siyaseti, 60 ihtilali ile ilk kez ciddi bir arıza ile yüz yüze gelmişti. Sonra onu 12 Mart Muhtırası, onu 80 İhtilali, onu 28 Şubat süreci ve son olarak 27 Mart e-muhtırası olarak tekrarladı durdu. Her seferinde bu arızalardan kurtulmak için modifiye edilmiş eski politikacıların eteğine yapışan Türk insanı iki kutuplu bir siyaset paradigmasının kazdığı çukurlara düşe kalka bugünlere geldi. Tüm bu modifikasyon devrelerinde, siyasete arıza yaptıran modifiye politikacıların paradigmasını bozan iki çıkış, Türk insanının dünyaya bakışını da, gelecek vizyonunu da farklı bir çıkışla etkiledi. Bunların birincisi rahmetli Özal’ın Anavatan vizyonu, diğeri de Recep Tayip Erdoğan’ın Ak Parti vizyonu oldu.
Modifiye politikacıların sırayla merkezin sağından soluna, solundan sağa oynadıkları tahterevalli düzeninin tekerine ilk çomak sokan politikacı Özal oldu. Tahterevallinin bir süre dinlendirilen, ikinci elden devşirme parçalarla revize edilmiş kutupları, tüm karşıtlıklarını bir tarafa bırakarak Özal’a hayatı zehir eden göz yaşartıcı(!) birlikteliklere imza atmışlardı. Özal dönemini sonlandırma adına tüm husumetler unutulmuş, yılanların dansı kıvamında birisi hepsi, hepsi birisi için ölümüne bir savaşım vermişler, nihayet içerden temin ettikleri etkin elemanlar eliyle o dönemi politika mezarlığına defnetmeyi başarmışlardı ve tezgah aynı tezgah, tezgahtar aynı tezgahtar oyun kaldığı yerden devam ederken, bazı siyaset bilimcilerin ifadesi ile Özal misyonunun küllerinden doğan Ak Parti ortaya çıktı.
Burada Özal döneminin envanterini çıkaracak değilim, ancak, ona hayatı zindan edenlerin bile sonradan onun açtığı ufkun aydınlığını tepe tepe kullandıklarının canlı şahitleri bir nesil henüz hayatta. Onun için, o dönemin detaylarına girmeyeceğim. Beni ilgilendiren güncel konu, sekiz yıllık iktidarıyla henüz “iktidar yorgunluğu” emareleri göstermeyen bugünkü Ak Parti’nin değişim ve dönüşüm projelerinin sonuncusu, Anayasa’da gerçekleştirmek istediği kısmi değişikliği içeren Referandum Paketi.
Pakete karşı oluşturulan koalisyon, tıpkı o eski tanımsız tahterevalli oyuncusu arızalı siyasetin modifiye oyuncuları gibi –ki, bir çokları o dönemin bakiyesi- aynı safta bir duruşla “Hayır” istemezük korosundaki yerlerini aldılar. Meydan meydan dolaşıp “Hayır” diyor, adeta bir meydan savaşı veriyorlar.
Elbette “Evet” diyen vatandaşın “evet” deme hakkı kadar, “Hayır” diyenlerin de “hayır” deme hakkı var. O zaman üzerinde durulması gereken asıl problem ne? Problem, “Hayır” cephesindeki siyasetin “hayır” demenin içeriğini dolduramamalarından kaynaklanan arıza ve modifiye edilmiş politikacıların ufkundaki darlık. Bu toplumun sırtına geçirilmiş ihtilal ürünü deli gömleği bir Anayasanın, gelişen ve değişen toplum bedenini tespite artık yetmediğini fark edememelerinde basiretsizlik, toplumsal algılarındaki sosyolojik körlük.
Mevcut Anayasa’dan yakınmayan yok. Ama “Evet” diyenle “Hayır” diyenin algısı da anlatımı da farklı. Sanki aynı ülkede yaşayan, aynı dili konuşan insanlar değil de; farklı coğrafyalarda yaşayan ve birbirinin dilini bilmeyen iki kabile toplumun çekişmesi yaşanıyor.
“Neden tartışıp belli konularda uzlaşmıyorlar? Neden hiçbir ortak noktada buluşmuyorlar? Neden hiçbir konuda birbirinizi ikna edemiyorlar” diyen safiyane soruların cevabı çok tekrarlandı; “sıkılı yumruklarla tokalaşılmaz” diye. Bu yaşananlar gündelik basit düzenlemelerin çok ötesinde, köklü paradigma değişimlerine sebep olacak nitelikleriyle bizi yüz yüze getiren, geçmişin tortularından beslenen siyaset anlayışının hafsalasına sığmayan bir paradigmalar savaşı.. ve Paradigma kavramının mucitlerinden Thomas Kuhn’un dediği gibi, “Paradigmalar arası savaş ispatlarla kazanılabilecek bir savaş değildir.” Tarafların kullandığı dil farklılaştığı, bilindik kavramların bile farklı içeriklerle doldurulduğu, deyim yerindeyse bu paradigma çekişmesi, bir kör dövüşünden ileriye çok fazla bir anlam içermez olur. Çözüm, aynı dili konuşmak için karşılıklı empati yapabilmek belki bir çözüm yolu olabilir diye düşünüyorum.
Yorumlar kapalı.