İnsanız hepimiz, istesek de istemesek de hayat bizi sınava tabi tutmuyor mu? Niçin hep sınavlarımız vardır. Niçin durmadan uymak zorunda olduğumuz kurallarımız vardır ki? Uyulmadığında ne olur hayatın hali? Elbette bizim içindir bunların hepsi de. Bir şeyler anlayalım diye, hayatın bir anlamı olsun diye. Hayat akarken bizde onun derin sularında yol alıyoruz. Kimle karşılaşacağız, neler yaşayacağız, kimin üzerimizde ne kadar etkisi olacak peşin peşin bilme olanağına sahip değiliz. Bir vesilesini bulup hayat tayin ediyor görevimizi. Önceleri biraz mahcup yaklaşıyor, yüzünü puslu bir duman örtüsü ile saklayarak. Görevden kaçırmamak ve ürkütmemek için. Daha sonraları hafif hafif açığa çıkartarak muzip bir gülümseme ile selamlıyor bizleri. En sonunda gecenin zifiri karanlığından sıyrılan dolunay misali tüm utangaçlığını kenara itiyor. Sabaha karşı ise karanlıklara el koyan güneş misali etrafı aydınlatıyor ve hükmünü icra ediyor tüm gerçekliğiyle. Yani dayatmacı yüzünü gösteriyor zorba hayat.
Yaşanmışlıklarınızın ardından geriye bakıp durumunuzdan hüküm çıkarmaya çalıştınız mı hiç? Kendinizle yüzleştiniz mi? Duvarları aşarak kural ihlali yaptığınız anları irdelediniz mi? Sonrasında neşelendiniz mi, yoksa hayal kırıklıkları mı yaşadınız. Geçmişin hüznünü mü misafir ettiniz yüreğinize, yoksa geleceğin hayallerini mi yoldaş yaptınız zamanınıza. Elbette inişli çıkışlı bir hayat yaşıyoruz, yarınların ne getireceğinden habersiz. Kış, kar, soğuk ve buz içinde kalmışken, bir de bakıyorsunuz dışarısı apaydınlık. Soğuktan kurtulmak için içinizi ısıtan davetkâr bir güneş var. Bir de bakmışsınız fısıltılı ya da uğultulu homurdanışıyla tehditkâr bir lodos! Tam bir arafta kalmışlık halidir kimi zaman hayat. Tıpkı içinde bulunduğumuz Şubat günlerini andıran hava misaline denk…
İşte bütün sınavlarımız, yaşattığı zorlukların ardından bizlere birtakım miraslar bırakmaktadır. Acı gibi, mutluluk gibi, ya da başka başka duyguları içinde barındıran olay ve durumlar gibi. Kimisi çile, kimisi huzur, kimisi duygu, kimisi akıl, kimisi de ruha yönelik izlerdir geride kalanlar. Bunlar yaşanmadan olmaz mı derseniz, ben de; tecrübeler olmayacağı yönünde bir gösterge ile karşımızda dikiliyor derim. Evet, bu mirasların birikimi bizi biz yaparak tecrübeye ulaştırıyor ve hayat ahengimizi düzenliyor. Başımıza gelen olaylara verdiğimiz tepkiler ise isyan ya da itaat noktasındaki dayanıklılığımızı test ediyor. Kimisinde acıyı yudumlarken, kimisinde isyana kalkışıyoruz. Bazen kolayı seçip kaçmayı yeğlerken kendimizi daha büyük sıkıntılara maruz bırakıyoruz. Neden? Kendimizle yüzleşmek yerine çözümü başka odaklarda aradığımızdan. Çözüm benim içimde diyemediğimizden. Kaçtığımız yerin kendimiz olduğunu görmezden geldiğimizden. Büyük bir yanılgının içinde gezinip, doğru hedeften uzaklaştığımızdan. Anlık ve suni çözümlere sığınarak yeniden çözümsüzlüklere salıyoruz hayatlarımızı da. Şu hayat gerçeğindeki koşumuzda engelli atlamalarla sıçrama yapıyoruz bir üst tecrübeye de. Bizi teste tabi tutan engeller olmasa belki de zirveye tırmanamayacağız hiçbir zaman. Kim bilir?
Her şeyin gelip geçici olduğu bir dünyada geçici lezzetler nasıl oluyor da böylesine acılara gark edebiliyor bizi. Gerçekten de anlaması çok güç! Biz de mi bir marazilik var yoksa hayatın kuralı mı böyle? Aslında her şey kendi doğasında gidiyorken bu doğal gidişatı bozduğumuz için mi bunca acıya müptelayız. Aranıyor muyuz kendimize sıkıntı çıkartacak çekirge misali zıplamalarımızla. Yoksa kader denilen dünya ve ahiret gerçeği, imtihanımıza sürüklerken bizi, acılara göstereceğimiz sabırla üst dereceden ayrıca bir sınava daha mı tabi tutuyor?
Acılara sabredince mi arkasından sevinçler geliyor. Yoksa bir gizli denklem mi var yaşantılarda; acının, neşe ve sevince eşit olduğu?
Yüce Mevla herkese, acılarını tedavi edebileceği bir kolaylık ve genişlik ile yerine huzur doldurabileceği vazgeçilmez dostlar ve sağlam bir kalp versin.
Yorumlar kapalı.