Kardeş olmak, arkadaş ve sadık dost olmaktır. Bunu fiilen göstermek, sevmek, saymak, güvenmek, merhamet etmek, yardımlaşmak ve dayanışmaktır. Bunlar olmadan kardeşlik iddiasının bir anlamı olmaz. Kur’an’ın öngördüğü kardeşlik, bütün bunları kuşatan bir muhtevaya sahiptir.
Bir hayat biçimidir İslâm’daki kardeşlik. Dinde kardeşliğin en güzel numunesini Peygamber s.a.v. çağında O’nunla birlikte yaşayan seçkin sahabiler ortaya koymuşlardır. Muhacir ve Ensar ilişkisi kardeşliğin ne anlama geldiğini bizlere gösteren son derece mükemmel bir örnektir. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: “Daha önceden Medine’yi yurt edinmiş ve gönüllerine imanı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine hicret edip gelenleri severler; onlara verilenler karşısında içlerinde bir çekememezlik hissetmezler; kendileri zaruret içinde bulunsalar bile onları kendilerinden önde tutarlar. Nefsinin tamahkârlığından korunabilmiş kimseler, işte onlar saadete erenlerdir.” (Haşr, 9)
Efendimiz s.a.v. şöyle buyurmaktadır: “Hiçbiriniz kendi nefsiniz için arzu ettiğinizi kardeşiniz için istemedikçe (tam manasıyla) iman etmiş olmazsınız.” (Buharî)
Müminler kardeşlikte ve dostlukta bütün zerreleriyle birbirine bağlı bir vücut gibidirler. Nasıl ki bir vücudun herhangi bir azası rahatsız olduğunda bütün vücut aynı rahatsızlığı duyarsa, bir tek müminin -dünyanın ta öbür ucunda bile olsa- çektiği acıyı, duyduğu ıstırabı diğer kardeşleri de derinden hissetmelidirler.
Müminlerin bu denli birbirlerine bağlı olduklarını Peygamberimiz s.a.v. şöyle ifade etmektedir: “Müminin mümine bağlılığı, parçaları birbirini bütünleyen bir bina gibidir.” Bir müminin, diğer bir mümin kardeşine her halükârda yardımcı olması gerekir. Peygamberimiz s.a.v. bu konuda, “Zalim de olsa, mazlum da olsa mümin kardeşine yardım et!” buyurmaktadır. Zulüm konusunda nasıl yardım edileceğini ise şu çarpıcı sözlerle dile getirmektedir: “Onu zulümden el çektirirsin. Ona yapacağın yardım işte budur.” (Buharî; Müslim)
Kardeşliğin bir gereği de, zulme meyleden diğer kardeşlerini uyarmak ve onların davranışlarının düzelmesi için çaba sarf etmektir. Bu tür yardımlaşma fertlerin ve toplumların selameti için büyük önem arz etmektedir. Ayette şöyle buyruluyor: “O kimseler ki iman edip hicret ettiler ve mallarıyla, canlarıyla Allah yolunda mücadele ettiler. O Ensar ki Muhacirleri barındırdılar ve onlara yardım ettiler. Onlar birbirinin velileridirler.” (Enfal, 72). Hoşça kalın.
Yorumlar kapalı.