*“Bize ağabeyler gerek. Bizim bütün haşarılığımıza, bütün güçsüzlüğümüze katlanacak ağabeyler. Biz yetim büyümüş bir kuşağız. Bize, yetimlerini gözetecek, onların hakkını çiğnetmeyecek ağabeyler gerek.” Sizce de hayli sarsıcı bu cümleler değil mi bunlar? İnsan kaç yaşında olursa olsun, ister on beş, ister yirmi beş, ister otuz beş, hatta altmış beş yaşında olsun. Hemen her insan, kaç yaşında olursa olsun bir ağabey aramaktan kendini alamıyor. Çocukluğun ona eklediği pörsümez heyecanla insan, bu arayışını daima sürdürüyor.
*Çocukluğun o acemi ve ürkek dünyasında ağabey, ne sağlam dayanak, ne tatlı bir sığınak, ne kopmaz bir tutamaktır. Bir ağabeye sahip çocuğun yürüyüşü, bakışı, konuşması, sözü başka türlüdür. Ağabeyi olanın pervasızlığı, cesareti, atılganlığı ortada. Kendinde olmayan gücü ağabeyde bulan, onun gücünü kendine ekleyen, kendine nispet eden çocuk, akranlarına daha korkusuzca yükleniyor. İcabında onları bir başka güce yaslanarak haşat edebilir. Çünkü ağabey, o an yanında olmasa da imgesiyle, gücüyle hep oradadır. Çok uzak bir şehirde olsa bile oradadır. Bir gün gelecek ve o çocuğun gücünü cilalayacaktır. Çocuk ile ağabey arasındaki bu derin ilişkiyi, ister istemez çocuk olmak için mi, hep çocukça mızmızlanmak, şımarmak, pervasız olmak için mi insan kendine ağabey arar diye sormak geçiyor içimden. Ne yapsa hep hoş görülmeyi, elinin bırakılmamasını, terk edilmemesini uman insan, hep çocuk mu kalmak istiyor? Ağabey yoksa çocuğu kim şımartacak, çocuk nasıl efelenecek, hangi güçle kafa tutacak?
*Delikanlı için de durum pek farklı değil galiba. Onun için ağabey öncelikle bir model, rol-model. Ağabeyin gölgesi delikanlının üstünde yürür durur. Delikanlı o gölgede hayatını bile isteye şekillendirmekten yanadır. Ağabeyin bakışını, edasını, tavrını, yürüyüşünü, duruşunu, dilini, eylemlerini kendine yakıştırmaya azimlidir. Ağabey gibi olmak, gencin hülyasıdır. Çünkü ağabey, ondan önce yollar yürümüş, okumuş, yazmış-çizmiş, evlenmiş-barklanmış, feleğin çemberinden geçmiş, kimi meşakkatlere katlanmıştır. Önünde hazır bir örnek-hayat abidesidir ağabey. Gencin parlak aynasıdır; bakıp bakıp kendini süslediği bir ayna. Genç o aynaya bakmaktan, o aynada kendini görmekten pek mutlu olur. Ağabeyin yanında-yöresinde olmak, onunla gezip-tozmak, konuşmak gence sürekli güç verir, adeta ona daima gençlik aşısı yapar.
*Ağabey ise etrafını nice gencin sardığını, nice gözün kendine çevrildiğini görmekten mutlu olur. Belki de gururlu! Ağabeydir ne de olsa, merkezdir, merkez şahsiyettir; etrafı kalabalık, gündemi yoğun, kafası dolu, işi çok, koşuşturması fazladır. Bir ışık kaynağıdır; yol gösteren, işaret eden, meselelere farklı açılardan bakan, yön belirleyendir. Belki kendine bakmaktan çok etrafına bakmak, kendinden çok etrafını kolaçan etmek zorundadır. Etrafındakilere roller biçmekte, onlara uygun kumaşlar kesmektedir. Kimini bir fabrikaya, kimini bir üniversiteye yerleştirmek; birini evlendirmek, sonra evini döşemek, birçoğuna burslar bulmak için ilişkiler kurmaktadır. Ağabeydir ne de olsa, merkezdir; merkez olan ise yönlendirmek, ilişkiler kurmak, ilişkileri ayarlamak mecburiyetindedir. Kapılarda beklemek, sürekli bir yerlere yetişmek, sürekli bir hengâmenin ortasında gidip gelmek zorundadır. Çünkü veren eldir, bakan gözdür, işiten kulaktır. Gencin eli-ayağıdır, hatta gerektiğinde kalbi, gönlü…
Yorumlar kapalı.