DOST
Dostluklar mı değişti, benim artık dostluğa bakış açım mı değişti? Ya da artık “hassas” ruhum şimdiye kadar ki sahte dostlara isyana mı geçti bilmiyorum. Ruhum arsızca beni üzeni ayıklamaya başladı sanki. Şimdiye kadar herkesin gönlünü kırmamak için elimizden geleni yaparken, dostum dediğim insanların tutarsız, her ağızlarına geleni söylerken beni ne kadar incittiklerinin farkına varmamaları benim bu yazıyı yazmama sebebiyet verdi aslında. Bu herkes için, hepimiz için geçerli bir husus aslında.
Benim kitabım da, evet “dost acı söyler” doğru; evet ama doğru olanı güzel bir şekilde ifade eder, etmeli değil mi, pat diye değil. Her ağzına geleni de söylememelidir diye düşünüyorum. Tutarsızca söylenen sözler, dostluğa balta vuruyor gibi hissediyorum aslında. Anında buz kesiyor duygularım, bir anda değil ama birikimlerin sonucu herhalde. Tabii ki yanlışı söyleyecek, ama acımasızca değil . Yahu dostum dediğin insanla, önem verdiğin şeyleri paylaşmalısın, içinde kalmamalı bazı duygular,”sevgiler güzellikler paylaştıkça çoğalır, acılar ise paylaştıkça eksilir’’ diye bilmez miyiz?
Her şeyi kendine saklamamalısın, bir başkasının sana yaptığı yanlışı anlatıyorsun, onunla dertleşiyorsun aklınca. Ama sana öyle bir laf söylüyor ki günün birinde, yahu nerden söyledim bu sözü diyorsun. Ya da eşinden dostundan olur ya bir gün dert yanıyorsun. Hani bu bazen sevgiden kaynaklanır. Kendin sevdiğini yerden yere vurursun, ama kimseye laf söyletmezsin ya, işte bunun gibi. Bir gün yanılıp ona derdini yanıyorsun, en yakınında şikâyet ediyorsun, ya da önceleri sevdiğin ama sonradan duygularının değiştiği birinden. Ardından günün birinde de onu çok sevdiğini, onun senin için önemli olduğunu söylediğin an, ‘’ama geçenlerde de seni ne kadar rahatsız ettiğini söylüyordun bu nasıl iş,hayatında hep çelişkiler var, net değilsin ’’ diye dostun dediğin kişi acımasızca seni eleştiriyorsa bu dostluk mu sizce Allah aşkına.
Dostum dediğin kişiyle, hayatındaki gel gitlerden, iyini, kötünü, hırslarını, üzüntünü, sevincini paylaşamıyor, günün birinde konuştuğun her söz, sana yol su elektrik olarak geri dönüyorsa “ dost acı söyler “ diye her ağzına geleni seni acımasızca eleştiriyor, önceki konuştukların, ya da paylaştığın düşüncelerin, yaşadığın olaylara verdiğin tepkiler, günün birinde tokat gibi yüzüne vuruluyorsa, seni dinleyip anlamaya çalışmıyorsa! Ya hu sizce bu dostluk mu? Ya da benim dostluk anlayışım mı farklı veya farklılaştı ne dersiniz?
Ben, dostum dediğim insanla konuşurken kendimi frenliyor iki kere yutkunarak bir şeyleri paylaşıyorsam burada bir sorun var gibi düşünüyorum… Ben dostumu seçerken dört dörtlük diye hiçbir zaman seçmedim. Kimse dört dörtlük değil zaten! Sır saklamasını bilmeli, kendi istediği olmuyor diye seni hırpalamamalı, emrivakilerle ona duyulan sevgiyi, saygıyı istismar etmemeli. Konuştuğun her söz onda kalmalı, her halükarda ama! İnsanız bazen kırılıp gücenebiliriz, arada soğuk rüzgârlar esebilir, her ne olursa olsun dostluk baki kalmalıdır, söylenen, paylaşılan her şey yutulmalı, önceki konuştuklarımız tehdit unsuru olmamalıdır diye düşünüyorum.
İnsanın dostunun olması çok güzel ama dostluğu gerçek ise daha da güzel! Sevgiler diliyorum dostunun kıymetini bilenlere…Sevgiler diliyorum candan dostlara… Selam olsun dost olanlara, dost kalanlara, kalabilenlere !
Dostluklar mı değişti, benim artık dostluğa bakış açım mı değişti? Ya da artık “hassas” ruhum şimdiye kadar ki sahte dostlara isyana mı geçti bilmiyorum. Ruhum arsızca beni üzeni ayıklamaya başladı sanki. Şimdiye kadar herkesin gönlünü kırmamak için elimizden geleni yaparken, dostum dediğim insanların tutarsız, her ağızlarına geleni söylerken beni ne kadar incittiklerinin farkına varmamaları benim bu yazıyı yazmama sebebiyet verdi aslında. Bu herkes için, hepimiz için geçerli bir husus aslında.
Benim kitabım da, evet “dost acı söyler” doğru; evet ama doğru olanı güzel bir şekilde ifade eder, etmeli değil mi, pat diye değil. Her ağzına geleni de söylememelidir diye düşünüyorum. Tutarsızca söylenen sözler, dostluğa balta vuruyor gibi hissediyorum aslında. Anında buz kesiyor duygularım, bir anda değil ama birikimlerin sonucu herhalde. Tabii ki yanlışı söyleyecek, ama acımasızca değil . Yahu dostum dediğin insanla, önem verdiğin şeyleri paylaşmalısın, içinde kalmamalı bazı duygular,”sevgiler güzellikler paylaştıkça çoğalır, acılar ise paylaştıkça eksilir’’ diye bilmez miyiz?
Her şeyi kendine saklamamalısın, bir başkasının sana yaptığı yanlışı anlatıyorsun, onunla dertleşiyorsun aklınca. Ama sana öyle bir laf söylüyor ki günün birinde, yahu nerden söyledim bu sözü diyorsun. Ya da eşinden dostundan olur ya bir gün dert yanıyorsun. Hani bu bazen sevgiden kaynaklanır. Kendin sevdiğini yerden yere vurursun, ama kimseye laf söyletmezsin ya, işte bunun gibi. Bir gün yanılıp ona derdini yanıyorsun, en yakınında şikâyet ediyorsun, ya da önceleri sevdiğin ama sonradan duygularının değiştiği birinden. Ardından günün birinde de onu çok sevdiğini, onun senin için önemli olduğunu söylediğin an, ‘’ama geçenlerde de seni ne kadar rahatsız ettiğini söylüyordun bu nasıl iş,hayatında hep çelişkiler var, net değilsin ’’ diye dostun dediğin kişi acımasızca seni eleştiriyorsa bu dostluk mu sizce Allah aşkına.
Dostum dediğin kişiyle, hayatındaki gel gitlerden, iyini, kötünü, hırslarını, üzüntünü, sevincini paylaşamıyor, günün birinde konuştuğun her söz, sana yol su elektrik olarak geri dönüyorsa “ dost acı söyler “ diye her ağzına geleni seni acımasızca eleştiriyor, önceki konuştukların, ya da paylaştığın düşüncelerin, yaşadığın olaylara verdiğin tepkiler, günün birinde tokat gibi yüzüne vuruluyorsa, seni dinleyip anlamaya çalışmıyorsa! Ya hu sizce bu dostluk mu? Ya da benim dostluk anlayışım mı farklı veya farklılaştı ne dersiniz?
Ben, dostum dediğim insanla konuşurken kendimi frenliyor iki kere yutkunarak bir şeyleri paylaşıyorsam burada bir sorun var gibi düşünüyorum… Ben dostumu seçerken dört dörtlük diye hiçbir zaman seçmedim. Kimse dört dörtlük değil zaten! Sır saklamasını bilmeli, kendi istediği olmuyor diye seni hırpalamamalı, emrivakilerle ona duyulan sevgiyi, saygıyı istismar etmemeli. Konuştuğun her söz onda kalmalı, her halükarda ama! İnsanız bazen kırılıp gücenebiliriz, arada soğuk rüzgârlar esebilir, her ne olursa olsun dostluk baki kalmalıdır, söylenen, paylaşılan her şey yutulmalı, önceki konuştuklarımız tehdit unsuru olmamalıdır diye düşünüyorum.
İnsanın dostunun olması çok güzel ama dostluğu gerçek ise daha da güzel! Sevgiler diliyorum dostunun kıymetini bilenlere…Sevgiler diliyorum candan dostlara… Selam olsun dost olanlara, dost kalanlara, kalabilenlere !
Yorumlar kapalı.