kaş yaparken göz çıkarmak -3-
Elbette içinde yaşadığımız ortamın bozukluğu ve irademizi aşan olumsuzluklar sebebiyle çocuklarımızın heba edilmesi bizi birinci derecede sorumlu kılmaz. Ama şöyle veya böyle, sonuçta heba olan bizim çocuklarımızdır. Onları manen öldüren sebepler ve tutumlar üzerinde yeterince fikir sahibi olamayışımız, ihmal ve ihtiyatsızlıklarımız, niyetimize rağmen bizi bu cinayetlere ortak etmektedir.
Çocuklarımızın iyiliğini istemek yetmiyor; bu iyiliklerin ne kadar “iyilik” olduğunu sorgulamamız gerekiyor. Zira cahiliyye dönemlerinde de bu cinayeti işleyenler, yaptıkları şeyin doğru, faydalı veya iyi olduğuna inanıyorlardı.
Hatalı bir davranışını gördüğünde çocuğuna nasihat etmeyen yok gibidir. Ebeveynler olarak çok zaman onları karşımıza alır, “şu doğrudur, şu yanlıştır,” der; iyiliği emredip kötülüklerden sakındırırız. Peygamber Efendimiz s.a.v.’in çocuklarımızı salih insanlar olarak yetiştirmek, ateşten korumak, onların helâkini önlemek için tavsiye buyurduğu “iyiye yöneltmek, kötüden alıkoymak” metodunun uygulamasıdır bu.Fakat genellikle etkili olamadığımızı görür, zamane çocuklarının söz dinlememesinden, onlar için örnek teşkil eden “kötü”lerin çokluğundan ve cazibesinden yakınırız. İşte tam bu noktada dönüp kendimize bakmamız, onlara verdiğimiz öğütleri ne kadar yaşadığımızı açık yüreklilikle sorgulamamız icap ediyor.
“Başkasını ıslah, salâh nisabının zekâtıdır” diyor İmam-ı Gazali r.a. ve şöyle soruyor: “Kendisi salih olmayan başkasını nasıl ıslah edebilir? Ağaç doğrulmadan, gölge nasıl doğrulabilir?” Çocuk terbiyesinde “söz” değil “model” önemlidir. Doğru da olsa, söyledikleriniz *ilinize yansımıyorsa eğer, siz çocuk için “söylediklerini yapmayan bir model”siniz. O, böyle bir modelden ancak “ikiyüzlülük davranışı”nı alabilir. Artık ona göre söylenenlerin yapılmamasında yahut söylenenler ile yapılanlar arasında çelişki bulunmasında hiçbir sakınca yoktur.
Sorulduğunda hepimiz ahireti kazanmak üzere şu geçici dünyada bir imtihandan geçtiğimizi söyleriz. Bu inanış, her adımımızı ahiretteki hesabı gözeterek atmamızı gerektirir. Hem iki cihan saadetine erişmelerini her şeyden çok istediğimiz için, hem de dünya imtihanımızın bir icabı olarak çocuklarımızı imanlı, ahlâklı, edepli yetiştirmeye çalışırken de bu nihaî hesabı gözetmemiz gerekiyor.
Çocuklarımızın iyiliği ve geleceği adına neler yapıyoruz peki? Ve evlad ü ıyalimizin ateşten korunmasına yarayacak şeyler midir bütün bu yaptıklarımız?
Yorumlar kapalı.