Laik
anlayışın benimsendiği 1924’lerden günümüze 92 yıl, laikliğin Anayasa’da yer
almasının üzerinden 79 yıl geçti. Ogünlerden bu günlere, 90 yılı aşan süreçte;
İstiklal Mahkemeleri eliyle işlenen tüm cinayetlerin, Ezan’ın Türkçeleştirilmesinden
dinde reform yapılmasına karşı çıkmanın, Ezan’ın orijinal dilinde yeniden
okunmasının, bugünlerde “Yatık Kemal Tekkesi”ne evrilen dönemin
muhalefet partisi CHP’nin “İrtica geliyor” kampanyaları ne yazık
ki, Peygamber ocağı Türk milletinin göz bebeği askerlerde karşılığını bulmuş ve
ilk kez 1960’ta darbe yapan Milli Birlik Komitesi, darbeyi kardeş kavgasına son
vermek ve laiklik ilkesine aykırı uygulamaları durdurmak için yaptığını ileri
sürerek “irticai faaliyetler ve laiklik ilkesinin tehlikeye girmesi”
yorumu ile Başbakan Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve
Maliye Bakanı Hasan Polatkan’nın idamına imza atmıştı. Siyasi ve sosyal alanda
kendileri gibi düşünmeyen oluşumların en göze çarpanları, Prof. Necmettin
Erbakan’nın kurduğu/kurdurduğu tüm partilerin (1970 Milli Nizam Partisi, 1972
Milli Selamet Partisi, 1987 Refah Partisi, 1997 Fazilet Partisi) aynı
gerekçelerle kapatılmasını, post modern darbelere özne kılınmasını tarihe not
düşerken Ak Parti’nin 2007’de e-Muhtıra ile hizaya getirilmesinin akim kalması
sonucu partiye açılan kapatma davasının da özü “laikliğe aykırı
eylemlerin odağı” olmaktı.
Bugünlerde
yeniden tartışma konusu edilen laiklik, devletin seküler anlayışını ifadeden
ziyade, bir toplumsal ideolojiye evrilmek ve kişi özelinde buna “iman”
etmeyi içermektedir. Nitekim, konuyu objektif bilimsel boyutu ve devlet hukuku
bağlamında tanımlaması beklenen birçok aydın ve yazar, öğretilmiş paradigmanın
sınırları dışına çıkmaktan korkuyor, orijininden kopartılarak başta Anayasa
olmak üzere devlet metinlerindeki muğlaklığın/bulanıklığın sürmesinden yana bir
tavırla, laikliğin tartışılmaya açılmasını bile devlet/millet adına bir felaket
senaryosuna malzeme yapabiliyorlar.
Türkiye’nin
son elli yılını bilenler şu gerçeğin farkında; düşünce özgürlüğü maskesinin
arkasına sığınarak –haşa- Allah(cc) tartışılabiliyor, Peygamber(sav) en
müptezel karikatürlere bile malzeme yapılabiliyor, dini önderler tiyatro-sinema
senaryolarında alçakca ifadelerle aşağılanıp/horlanıp ötekileştirilebiliyor.
Tüm bunlara karşın, bırakın laikliğe karşı çıkmayı, laiklik kavramının ne
olduğunun tartışılmasına bile tahammül edilemiyor. Oysa, eğer bu bir hukuki
kavramsa, objektif hukukun gereği olarak tüm bileşenleri ile birlikte
tartışılabilmeli, ortak düşünce ve kanaatler oluştuğunda, başta Anayasa olmak
üzere diğer hukuk metinlerinde yer almalıydı.
Cumhuriyet
tarihimizi belirli bir ideolojinin ipoteği altına sokup “Hacizli”
bir tarih algısına kendini mahkum etmiş Devlet kurumlarının, üniversitelerin,
siyasi partilerin ve kimi sivil toplum kuruluşlarının toplumun müşterek
değerlerine sırt çevirmeleri, günümüzde yaşanan “güven bunalımı”nın
ana faktörü olmaya devam ediyorsa, sebep sonuç ilişkisi bağlamından
kopartılarak kanun zoruyla dayatılan ve ideolojik bir silah gibi kullanılan
laikliğin yeniden tartışılmaya açılması kaçınılmazdır.
Birçok
veciz sözün kendisine atfedildiği bilge kişi Sakallı Celal(1886-1962)’in “Bu
ülkede ilgililer bilgisiz, bilgililer de ilgisizdir” tespitinin
yeniden formatlanmaya ihtiyacı var. Yine ona atfedilen “Bu kadar cehalet
ancak tahsille mümkün olur”un da bir kader olmadığını, böyle bir
yaftanın geleceğe miras bırakılamayacağı gerçeğini kabullenip, Mevlana’nın
dediği gibi artık “yeni şeyler söylemek lazım”.
Bu
netameli konuyu ilerde daha etraflıca irdelemek üzere erteleyip, sıcak gündemin
yansımalarını sizlerle paylaşmayı öne almak istiyorum. “Fitne ateşi”nin
ısıttığı çok sıcak bir gündemin yakıcı/yıkıcı süreci başladı.. “Mevla görelim
neyler, neylerse güzel eyler”.
Yorumlar kapalı.