Hep şöyle
derdim: İyi adamlar, iyi atlara binip gittiler. Gerçekten öyle miydi? İyi adamlar iyi atlara binip gittilerse bu
hayatın, yaşamanın ne anlamı kaldı ki? İyilerin yok olduğu dünyada yaşamanın
bir manası kalır mı?
Yani iyisi
olmayan bir dünya nasıl bir dünya olur düşünebilir misiniz? Bu kıyamet
senaryosuyla eşit bir düşünce değil mi? Bunu düşünmek bile yeterli korkuya ve
ürküntüye sebep teşkil etmektedir.
O zaman
ebrar yani iyilik sahipleri mutlaka bu dünyamızda olmalıdır, vardır, zaten
zıddı imkânsız gibi bir şeydir. Yoksa kıyamet kopmuş olmalıydı.
Şimdi rahat
bir nefes alalım. Ellerimizin arasına başımızı alalım ve düşünelim. Bu iyiler defterinde bizim ismimiz geçer mi?
İyilerden bizim yakınımız var mı? Bizlerin dostları o iyiler denenlerden mi?
Bunu düşünelim. Bu iyilerin özellikleri nelerdir. Bu küme bizi kapsar mı
kapsamaz mı? Ona bir daha göz atalım. Kedimizi yoklamaya bakalım.
Şimdi her
fert kendi kendine konuşmalı ve sormalı: O iyi, neden ben değilim. Olmamış isem bile olabilirim, olmalıyım.
Heveslendim… Ümitlendim… Moralim düzeldi… Bismillah bu ayetleri bir kez daha
içe dönük okuyayım.
“ İyi insanlar ise, kâfur suyu ile hazırlanmış içecek kâselerini
yudumlarlar. Bu, Allah’ın has kullarının içip, istedikleri yere akıttıkları bir
kaynaktır. Bu kullar, dünya hayatında iken sözlerinde durur, adadıkları şeyi
yerine getirir ve felaketi bütün ufukları tutan kıyamet gününden endişe
ederlerdi. Kendileri de ihtiyaç
duydukları halde yiyeceklerini, sırf Allah’ın rızasına ermek için fakire,
yetime ve esire ikram ederler. Ve derler ki: “Biz size sırf Allah rızası için
ikram ediyoruz, yoksa sizden karşılık istemediğimiz gibi bir teşekkür bile
beklemiyoruz.” Biz, yüzleri ekşiten asık suratlı o günde Rabbimizin gazabından
korkarız.” Allah da onları o günün felaketinden korur, onların yüzlerine nûr,
gönüllerine sürûr verir. Sabretmelerine karşılık onlara cennetler, ipekler
ihsan eder.(İnsan
Süresi 5-12)
Kuran
eczanesi ne güzel şifa dağıtıyor. Bütün nefesi toplayayım da bir kez daha
okuyalım. Şimdi Kur’an-ı biraz daha yaklaştıralım. Şairin ifadesiyle:
Canı canan dilemiş vermemek olmaz ey dil!
Ne nıza eyleyelim ol ne senindir ne de benim!
O hepimizin
kitabını bir kez daha o pencereden okuyalım. Kuranın iyi dediği kimlerdir?
Yorumlar kapalı.