İnsanın yüreği en mahrem hazinesidir. Kelimeler dile gelir ancak gönlün derinliklerine yalnızca halin dili erişir. Söz, zihni ikna eder; hâl ise kalbi fetheder. Her insan kelama aşinadır. Fakat hâlin lisanını çözebilenler nadir bulunur. Bu yüzden söz, dost meclislerinde paylaşılır. Gönül ise, sırra ortak olabileceklere emanet edilir.
Dilin hükmü sınırlıdır. İnsan ne kadar güzel konuşursa konuşsun, kalpten geçmeyen bir söz, kuru yaprak gibi savrulur. Yunus Emre’nin de söylediği gibi;
“Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı.” Yerinde ve kıvamında söylendiğinde yaraya merhem olur. Yanlış bir ağızdan dökülürse zehir gibi sızar. Söz, bir kapıdır. İnsan sözünü birine teslim edebilir. Ama hâl böyle midir? Hâl, sessizdir. Gözlerde biriken yaşta, zamanla çatlayan ellerde, sırtında hayat yükünü taşıyan bir bakışta dile gelir. O kapının ardında yatan derinlik, hâlle açığa çıkar. Allah dostları boşuna söylememiş; “Sükût, hikmetin başıdır.” diye. Zira hâl, lafzın sığ sularında değil, sükûtun derin deryasında kendini gösterir.
Gönül, öyle rastgele birilerine emanet edilmez. Anlaşıldığını hissettiği yere varır. Diliyle seni teselli eden çoktur, ama hâliyle yarana merhem süren azdır. Yolda yorgun düşene, halden anlayan bir çift göz yeter. Derdi kelimeyle anlatan değil, gözlerin buğusundan okuyan dost az bulunur. İşte bu noktada insan, kalbini taşıyacak elleri seçer. Çünkü bir gönlü anlamak, yükünü taşımakla mümkündür. Ve yük, dile gelmeyen sızıların sessizce taşınmasıdır. Halden anlayan insan, toprağa düşen yağmur gibidir. Gözükmez ama gıdadır. Anlatılmaz ama hissedilir. Böyle insanlar, suskunluğun kaç harf olduğunu iyi bilir. Bir sözle teselli edenler gelir geçer. Ama gönlünü bir hâl ile saranlar, ömür boyunca hatıradır. Çünkü onlar, sözleriyle değil varlıklarıyla konuşur. Bir dostun sıcak bakışı, bazen bin cümleden daha fazla merhem olur yaraya.
Bu yüzden olmalı ki, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Mümin, müminin aynasıdır.” Ayna, neyi görüyorsa onu yansıtır. Halden anlayan dost da gönlünün yükünü sırtında taşır. Gözlerinin içine baktığında, sana seni anlatır. Kimi insan gözlerin içine bakar, sadece göz rengini görür. Kimi ise gözlerin ardında saklı çırpınışları fark eder. İşte bu yüzden, her sır herkese teslim edilmez diyoruz. Gönül, dilin süslediğine değil, halin taşıdığına emanet edilir. Söz kulağa ulaşsa da hâl kalbe değer. Kulağa değen unutulur, kalbe dokunan kalıcı olur…
Bu yüzden dostum, hayat yolunda gönlünü kime emanet ettiğine dikkat et. Çünkü gönül, bir kez kırıldığında ne söz merhem olur ne de zaman. Öyleyse sen, sözden öteye geç. Gönlünü, halinden anlayan dostlara bırak. Unutma! Söz, ağzın içindedir. Hâl ise yüreğin derinliğinde ve davranışın temsilinde… Ve gönül, yalnızca hak edene emanettir.
Yorumlar kapalı.