Geceleri soğuk ve ayazlı, gündüzleri güneşli ve sıcak günlere geldik. Bazı ağaçlar yapraklarını dökerken bazıları da rengini değiştirmeye başladılar. Netice de mevsimde kabuk değiştiriyor yaz günlerinden ayrılırken. Bir nekahet dönemi bir durulma zamanı için kendine çekilme vaktinin işaretçisi mevsimin bu sefer ki değişimi… Çiçeklerin solduğu, yaprakların sarardığı bambaşka bir dekor atmosferimizi bürüdü. Tabiat değişir de insan değişmez mi hiç? Her dönemin ve mevsimin hatta her günün ve anın da duygusu farklıdır insanda. Mevsimlerden etkilenir, tabiattan etkilenir. Yağışlardan ve havalardan etkilenir…
Herkesin sonbaharı ve ekim’leri de farklı farklıdır hiç kuşkusuz. Yalnızlar için zordur ekim. Hastalar ve yaşlılığa merdiven dayamış olanlara keder yükleyen zamandır. Geceleri ömrün efkarı değiyordur idrakin cidarlarına. Az bir uykunun yeterli olduğu belki gece ibadetlerinin belki geçmiş hayatın muhasebesinin yapıldığı geçiş mevsimidir. Hazanın hüzne dönüştüğü, vedalaşmaların ve ayrılıkların can yaktığı bir üzüntü hali gibi.
Gençliğin can çekişmeye başladığı, coşkulu günlerin törpülendiği mevsim. Sevdaların sorgulandığı, duyguların kırılganlaştığı, heyecanların sükûnete kavuşup önden gönderilenlere ayrılık hüzünlerinin biriktirildiği suskunluk dönemidir ekim… Delirten bir tefekkür, düşünceli bir yüz ifadesi, boğazın kırk düğümünü saydığımız suskun günleri misafir eder gönül hanelerimize.
Telefon ve sosyal medya durumlarında veya haberlerinde tanıdık simalara ait ölüm haberlerinin sıralandığı, susmaların çoğaldığı, dost sayınızın azalmaya başladığını anladığın yalnızlığa yolculuk günleri. Acıların ömür teknesinde yoğrulup duygusallığın hicran ile kaynaştığı bir garip meddücezir…
Bahar sevdalarının sonu, acıları gergef gibi dokumanın adı. Hataların, acziyetin, yetersizliklerin, başarısızlıkların ve isyanların bedelini ödeme vakti gibi bir şey! Ötelere uzanan bir yol. Heves kırılmaları. Gaiplere yaklaşan bir rehavet, dünyaya karşı daha bir küskünlük ve önemsemezlik hali. Ekim, ayrılıkların adı. Kayıp sevdaların, hazırlıksız gidişlerin, kazandığını kaybetmelerin, yerleri boş kalanların ve kocaman yalanların yüzleşme hali ekim…
İnsanda ekim gibi değil midir? Vakti geldiğinde dalından düşen yaprak misali. Ekimlerde kanadı kırıktır gönüllerin. Özgürce uçacak enerjisi olmaz. Dökülen yapraklar dalları savunmasız bırakır. Gökyüzünün maviliği perdesiz görüldüğünde yine de bir tesellisi vardır insanın. Yaşadığın hatıraların, yaptığın iyiliklerin, bıraktığın izlerin tesellisi. Hatta ömrü varsa mevsimlerin dönüşünü yine görüp yaşayacak olma beklentisi. Şöyle bir düşünelim kaçıncı ekimdir bu yaşta gördüğümüz, tekrarlanan şu dönem. Bu düşünce ile iç dünyamıza dönmek, ruhumuzu beslemek ve doyurmak lazımdır.
Zira ekim güneşi doğduğunda içimiz yine ısınıyor. Allah’ın verdiği ömrün, bahşettiği hayatın tüm kirlenmelere inat, temiz ve güzel olabileceğini, amacını bildikten sonra yaşamaya değer olduğunu işaret ediyor bizlere.
Yorumlar kapalı.