Yan yana geldiklerinde onlardır kıymetli cümlelerimizi oluşturan. İnci tanesi gibi dizilerek meydana gelir; en keskin, en derin ve en anlamlı konuşulası olanlar. Kelimelere gizlenir sözün vurgusu. Mesajın en etkilisi. Onlar olmasalardı şayet, cümleler hiç kurulamazlardı. İnsanlar birbirini anlayamaz, duygularımız anlatılamazdı. Bunca incelik ve derinlik belki de hiç hissedilemezdi. En etkin iletişim biçimine hizmet ediyor kelimelerimiz. Vurgusundaki aynı duyguyla anlamlı kesişme noktasında buluşurken. Onlara yüklediğimiz manalardan yol bularak ortak bir dil geliştirdiğimiz. Bir taneciğine kocaman dünyaları ve anlaşılmaları sığdırdığımız. Ya da her bir tanesini silah ve kılıç gibi kullanarak ölümcül mermi veya kesik yarası gibi, her hatırladıkça içimizi sızlatan unutulmayacak acılarla andığımız kelimeler.
Bazıları gönül okşarken, bazılarıyla vurguyu güçlendiririz. Sayısı belirsiz harfleri birleştirerek adeta dekor oluştururuz. Hele de bir hatip ya da yazar isek! Kelimelerle oynar, dans ederiz. Bu yüzden bir edebiyatçının en çok ihtiyaç duyduğu vasıtadır edebi kelimeler. En iyi kelimeyi en iyi yerde kullanarak, onlarla doldurulmuş sahici bir dünya kurmak, bilseniz nasıl zevk verir insana… Onlara sırf bu yüzden nice nice anlamlar yükleriz. Büyüsünde konuşma etkisi oluşturmak isteriz. Dilin lâl olduğu, kelamın söylenemediği yerde imdada çağrılan hiş kuşkusuz kalemdir. Mademki dil susuyor, o halde vazife sırası kaleme aittir. Kimisinde mürekkebin kusması, kimisinde çiçekli desenler çizmesi, bazen de en nadide cümlelere yol verilmesi sırf bu yüzdendir. Âşık atışmaları, edebiyat yazıları, mektuplar, köşe yazıları veya makaleler, şiirler, günlükler hâsılı bütün edebi türler; kelimelerin zenginliğinde yazı dilinin en net mesajlarını meydana getirirler. Güçlü bir silah, kuvvetli bir mukavemet, naif bir duygu sunumu, isyanlı haykırış. İletişimin altın anahtarı…
Harf harf dizilerek uyumlu ses düzeyine ulaşılır. Kelimelerden cümlelere yol bulunur bir maksadı ifade ederken. Ne dersiniz? İnsanların yüzüne söyleyemediklerimiz mi bir alev gibi mürekkep olur beyaz sayfalar üzerine. Bir eksikliği, bir ifade edilmemişliği, bir söylenememişliği peş peşe dizerken. Neyin eksikliğini tamamlamak istiyordur bunca eli kalem, dili kelam tutanlar? Niçin o dokunaklı kelimeler, kalemin ucundan kâğıda ya da dilin ucundan havaya savurulurlar? Bu kelimelerin etkileyici büyüsü bazen olur, bizleri bir mıknatısın farklı kutupları gibi bir birine çekerken, kimi zamanda aynı kutbu gibi birbirimizden uzaklaştıran vasıta oluverirler. Bir bakıma içimizi dışımıza dökerler. Kendi dünyamızdan dışa açılan pencerelerimiz ya da kapılarımızdır onlar. Bilinmedik derinliklerimizi ortaya çıkarma, bir şimşek gibi parıldama ya da geçici bir lav parçalarının aydınlatmasıdır, içimizde köz olmuşların dışa atılarak rahatlamasına yönelik. Eksik yanlarımızı, haykıramadıklarımızı, acılarımızı, şefkatlerimizi, öfkelerimizi her ne varsa duygu adına, seslendirebilmek için kelimelerin himayesine sığınırız. Onlara yükleriz taşıyamadığımız ağırlığı. Kelimeler üstlenir en ipe sapa gelmez olumsuzlukları. Söyleyenden daha çok söylenen öne çıkar böylesi zamanlarda. İmdadımıza yetişirler her zaman olduğu gibi. Söyleyen veya söyleten nedeni görmezden gelip, bahane ederiz kelimecikleri! Bir başka zaman gelir, bu defa; söyleyenin kırıcılık ya da etkileme gücünü kelimelerden alıp, şahıslara yükleriz. Şöyle “kırıcı oldu” ya da şu “kelimelerinden çok etkilendim” diyerek.
Kelimeler, âh o kelimeler! Eksik yanlarımızı tamamlayan kelimeler. Okuru kendine çeken, büyüsünde sevdalılar oluşturan ya da arı gibi sokan, sinek gibi ısıran, kişileri kendinden kaçıran kelimeler. Dua ile dile gelip gözyaşı olan, gönülden akıp dile ve kaleme gelerek ruha dokunan, aşka esir eden okşayıcı kelimeler. Ne çok görevi vardır kelimelerimizin.
Ağzınızdan bal damlaması, kaleminizden de etkili ve kıvamında kelimeler yansıması dileğiyle.
Yorumlar kapalı.