Günümüz bir teknoloji çağı. Teknolojinin yoğunluğu ise daha çok bilgi-iletişim teknolojisi istikametinde seyretmekte. Bu alandan icra edilen sanatlar ise tabii ki,doğallıktan daha çok mekanik ve dijital olmaktadır. Bu yüzden el emeği ve göz nuru ile yapılan sanat eserlerini, günümüz çağı yok etti!İnsanlar yeni sanatçılar ve sanat eserleri üretmek yerine, eski sanatları ve kültür varlıklarını koruyarak teselli bulmaya başladılar.
Her şeyi o kadar çabuk tüketiyoruz ki, sanatta da tıpkı böyle oldu. Yılların sanatçısı,sanatı ile ilgili bir çalışmayı henüz ortaya koymuşken, hemen bir diğerini üretmek mecburiyetinde bırakılıyor. Yani sanata karşı bilinç düzeyinde de doyumsuz bir açlık söz konusu. Sanatsal duyarlılıkları,ekonomik ve teknik sorunlar git gide köreltmektedir. Yani mekanik anlayış, duygusallığı ve sanatsal üretimiher geçen günde törpülüyor ve aşındırıyor.
Oysa sanat bir zenginliktir. Hangi yönde bir sanat’tan söz ederseniz edin, sanatın cevherinin iç dinamiklerle alakalı olduğu bir realite. Ziraortaya konulan her bir çalışma, geri planında nakış nakışbir işlenişin eseri değil midir? Düşünsel ve duygusal gücünü kullanan bir sanatçı, kabiliyetleriyle yoğurup harmanladıklarını eserine yansıtmıyor mu? İzleyenler kendinden bir şey bulabildiği oranda ortaya konulan resim, heykel, müzik, mimari vb. sanat eserlerini beğenmiyor mu?
Her yıl düzenlenmekte olan etkinliklerindekimüzik şölenlerine katılmaktayım. Kastamonulular olarak salonu dolduramadığımızı görmekteyiz. Yine, gerek Kastamonu, gerekse Tosya’mız uluslararası boyutta ün yapmış sanatçılar yetiştirememekte. Yetişmiş olanları da biz tanımıyoruz. Kendi gayretleriyle bir yerlere gelmiş değerlerimiz elbette var. Turist çekecek düzeyde sanat eserlerine sahibiz aslında. Ancak çoğu yıkılmaya yüz tutmuş. Tarihi kapılar, çeşmeler ve koruma altındaki evlerimiz var. Kitabeleri var. Durumları gerçekten içler acısı. Köylerdeki konaklar yıkılıp yerlerine derme çatma tuğla binalar yapılıyor. Minareler yıkılıp yerine yeni mimarisi yapılıyor. Restore etmek ve korumak akla gelmiyor. Bir bir kaybolup gidiyor koca tarihi simgeler. Yöremizde sanatsal etkinlikler düzenlendiğine de pek şahit olamıyoruz… Belki de hayat gailesi insanımıza karnını doyurabilmek için verdiği mücadeleden geriye vakit ayırıp, sanatla ilgilenecek fırsatı vermemiştir. Bu menfi sonuç, bizim sanata karşı ilgimizin boyutlarına dair ipuçlarını da vermektedir.
Evet, genel olarak sanat bilincimizin gelişmediğini söylersek yanlış tespit yapmış sayılmayız! Sosyal yaşamdan tutun, eğitim camiasına, resmî kurumlardan tutun sokağa kadar her kesimde, sanata dair konular popülizmden öteye geçmemektedir. Tabiî ki sanatın gerilemesindeki tek faktör, insanların ilgisizliği değildir. Sanata dair bir ülke politikamızın olmaması da bu gerilemeyi tetikliyor. Konunun sahiplenilmesi; bireysel olduğu kadar, sosyal ve kurumsaldırda aynı zamanda!
Öyleyse;sanata bakış açımızın daha güzelbir perspektifde biçimlenmesi gerekmiyor mu?Sanatsız bir toplum düşünülmeyeceğine göre; sanatı ve sanatçıyı sevelim ve sanatseverlerden olalım ki, sanatçılarımızda bizim duygu ve düşünsel frekansımıza uygun eserler üretebilsinler…
Sanatın estetik ve zenginliğinde yeni neslimize de sanatı ve sanatçıyı sevdirebilmeyi diliyorum.
Yorumlar kapalı.