Bir yaz çiçeğidir kendisi. Baharla coşup, Haziranla koşan, Ağustosla soğulan. Eylülde ise coğrafyalarımızdan kaybolan. Yanık ve hüzün kırmızıdır rengi. Kalbinin tam orta yeri siyahtır. Süveyda siyahı. Narindir. Nadidedir. Naziktir. İnce duyguludur. Dalgalandıkça dalgalanır, ruhunu okşayan hafif bir rüzgâr bulduğunda. Meltemsi sakin rüzgârlara dost, anlayışsızlığa ve kabalığa son derece kapalı ve kırılgandır. İçine atar derdini. Anlaşılmaya bile ihtiyaç hissetmeyecek kadar minnetsizdir o. Çoğunlukla ifade etmek dahi istemez kendisini. Ürkektir bir ceylan kadar. Tane tanedir yaprak kanatları.
Onu buketler arasında pek istekli göremezsiniz. Çok da dalı budağı yoktur öylesine. Tek bir daldır gövdesi. İncedir teli; tıpkı elif gibi. Yücedir gönlü; aynı vav gibi. Çanak çanak süsler tarlaları. Uzaklardan belli olur hüznünün rengi. Sadece görmekle bakmak arası farkı fark edene hissettir kendisini! Ve bir o kadar da tektir bir başına. Özgürlüğüne düşkündür zira. Salonları sevmez. Kendi kendisini yetiştirir. Fazla müdahaleye gelmez, sıkılıverir hemencecik. Saksıya girmez. Onca dağ, bayır, ova, çayır, arazide yetişse de kenetlenmez; diğer otlar, bitkiler ve çiçeklerle. Hatta kendi cinsinden olanlarla bile sarmaş dolaş olmaz, nazlı gelincikler.
Evet, hüzünlü gelincikler yalnızlığı ve tekliği sever. Bir de kendilerini ve kendilerine benzeyenleri. Anlayanları severler. Bulduklarında aynı dille anlaşanları; içlenirler, dertlenirler ve dertleşirler hem de hiç konuşmadan. Meltemlerle oynaşır, yalnız sevdalarla kaynaşır, sadece ve tek olarak kendisini anlayan can dostlarla sırlaşırlar. Bir kendisi bilir dostunu, bir de yalnız yüreği. Kendisinden olmayana ne güvenir, ne teslim olur, ne de sırlarını paylaşır gelincikler. O yüzden yaz sıcağını bekler topraktan çıkmak için. Üzüntüden sararıp solsa da sıkışan yüreği, sabırlıdır o. Kendisini savunma ihtiyacı hissetmeyecek kadar içe dönüktür sırf bu yüzden. Bir sahip bekler, bir anlayış ister sadece. Bir can dosttur aradığı. Yaslanacak, gözyaşını silecek, omzunda ağlayacak. Anlatmadan da anlayacak. Sustuğunda sessizliğinden fark edecek. Sükûtun nabzı atarken etrafta, dosta çağlayacak bir aşina gönüldür gelinciklerin aradığı…
Kırılgandırlar. Kırıldıkları dahi bilinmez. Kırıldıkları yerden kırmazlar hiçbir zaman. Teslim olmazlar amaç dışı sunumlara. Dalından kopartıldıklarında ise uzun süre yaşamadıklarından, çiçek buketlerinde ender görürsünüz yanık kırmızı başakları. İlle yar ve yarenle dertleşir, onların buketinde hüzün çağrıştırırlar. Güvende değillerse şayet, en küçük bir dokunuşta dahi aidiyet ürpertisi yaşarlar. Çabukça dökerler çanağa tutunmuş yapraklarını. Tohumlarını saçarlar rüzgâra. Sessiz ve kuytu köşelere yerleşirken bir gözyaşı misalidirler. Varlık mücadelesinde; her yaştan bir çiçek doğmak üzere savrulurlar tabiatın dört bir yanına. Kendiliğinden büyürler himayesizce. Bu savruluş sonrasında yeniden var olmak için tutunurlar mümbit topraklara. Kendi baharını, kendi zeminini, zamanını ve toprağını bulduğunda ise hızlı bir şekilde patlar, boy salmak isteyen tohum tanesi. Yabancılık çekmediği kendi yerinden filizlenerek, yeniden hayat bulurlar güven ikliminde. Bu aidiyet hissiyle dört elle sarılırlar, dostluğa ve insanlığa. Sevgiye ve hayata. Tarlaların her yerini kuşatırlar tıpkı bir dantelâ gibi kırmızı siyah dekorlarıyla…
Hüzün çiçeklerinin gönüllerindeki güzellik, yüzlerindeki gülücük, gözlerindeki ışıltının hiç eksik olmaması dileğiyle.
Yorumlar kapalı.