Mazi, geride kalmış fakat unutulmamışlıklarbirikimimdir. Zaman sanki bitmemiş istikbale uzanarak tutunmuş bir devamlılık içindedir. Lakin yine de mazi olmaktan kurtulamamıştır. Çünkü mazinin içine sığdırılan ne varsa yaşanmış bitmiştir. Hatırlanan ne varsa işte bu yüzden mazide kalmıştır. Kendini hatırlatan mazi ise önemini de koruyor demektir. Geçip gitse dahi ona bir hürmet gösterilir, kıymet verilir. An ve istikbal mazinin üzerine toprak atmaya çalışsa da eğer güçlü bir mazi ise yaşanmışlıklar hiçbir yenilik onu öldürmeye yetmez. Belki de bu kıymetinden dolayıdır cazibesi, hatırlanışı ve güzelliği.
Bazen bir ses, bazen bir fotoğraf, bir kıpırtı, tat ya da başka bir şey bize çağrışım yapar. Normal insanlar için bir anlam ifade etmeyen şeyler bizim için hatıra olduklarında manevi bir değere bürünür. Zamana, olaya, sese, söze, döneme, görüntüye veya an’a şahitlikleri özel yapar hatıralarımızı. Gözümüzün önünde canlanırken o anlar, yeniden zamana yolculuk yaptırır. Bazen hüzün, acı, elem ya da keder, bazen de huzur ve mutluluk belirir ufkumuzda. Hatıranın izi hangi mührü vurmuşsa zamana, duyguya yansıyanda onun ifadesi olacaktır hiç kuşkusuz.
İnsan yeter ki bahane aramasın hatıraya tutunmak için. Buluruz hatırlatıcı alametini. Zinde tutarız unutmamak adına. Kendi özelinde muhafaza eder insan unutmak istemediğini. Yaşanmışlığını, önem atfettiğini, gönlünde yer açtığını ve hatıralarına katarak korumak isteğini. Anların ve hatıraların yani mazinin toplamı değil midir yaşanmışlık?Şahsen ne zamanki, mazimde bazı şeyler hatırlanmaz olmuşsa içimde bir şeylerin öldüğü hissiyle paniklerim. Parçalarım eksilmiş gibi, tırnağım etimden ayrılmış gibi derin sızılar hissederim. Çünkü bilirim ki, beni var edenler geçmişimdeki hatıraların bileşimi. Onlar hayat duvarımın tuğlaları. Tablomun fırça izleri…
Biriktirdiğim dostluklarım mirasım ve sermayemdir. Birine bir şey olsa canım yanar. Gereken özeni gösteremediğimde kendimi yaşanmışlıklara haksızlık etmiş sayarım. Beni bütünleyen parçalarımın birleşimi, ilmek ilmek dokuduğum her şeyim, itina gösterdiğim değerlerimdir. Onlara hiçbir zarar gelmesin isterim! Her ne kadar sıradan gibi görünseler de hayatın gündelik, olağan akışı ve yoğunluklarım bazı şeylerin üzerini örtmüş gibi görünse de inanın; hatıralarım, yaşanmışlıklarım ve biriktirdiklerim benim tek mülkümdür. Belki de sırf bu yüzden başkalarına ait bir tablonun ışıltısı ya da ihtişamı beni aldatamaz. Dışa karşı sıradanlığımı korurken, kendi içim de kendime bile özel davranırım. Ne emek verdiğim insanları unuturum. Ne de bana emek vermiş öğretmenlerimi, büyüklerimi, dostlarımı ve sevdiklerimi. Dün gibi hatırımdadır köyümdeki komşuluklarım. İlk görev yaptığım köyümü hep rüyalarımda görürüm. Çocukluk arkadaşlarımla dahi halen görüşürüm. Dostlarımı hiç terk etmedim. Mazime vefasızlık etmedim. Hatıralarımı yok etmedim. Biriktirdiğim insanları hiç kaybetmek istemedim. İkili ilişkilerimde de ilk sırt dönen ben olmadım. Bana yatırım yapanların emeklerini boşa çıkarmamak için çabamı halen sürdürürken, emeklerimin boşa çıkması ise en büyük hayal kırıklığım olur. Zira bilirim ki, benim tek bir ömrüm var! Hatıralarım ise bu ömre sığdırabildiklerim…
Elbette maziyi ve hatıralarımızı bizim yaşanmışlığımız olduğu için kıymetlendireceğiz. Lakin bu istikbali yaşamamıza engel oluyorsa an’lardan daha kıymetli bir hayat önümüzde duruyorsa bu kısmı da ihmal etmemek gerekir zannındayım.
Geçmişinizin geleceğinizi gölgelememesi ve dengede bir hayat sürmeniz dileğiyle.
Yorumlar kapalı.