Sancılanmak bir şeyle dertlenmenin sonucudur. Durup dururken bir sancı oluşmaz. Şayet fizyolojikse tepki, bedenimiz bir alarm veriyordur o sancı ile. Tedbir alınması gerekir. Sancı duygusal ise ya ayrılık ya da kavuşmaya dair bir nedenin itmesiyledir. Manevi ise ruhun gıdasız kalması neticesinde iç sızısı ve sıkıntısıdır sancılanmak. Biraz sabır biraz da zamana ihtiyaç duyar sancının atlatılması. Sonunda ya güçlenerek çıkarız sancıya dayanarak ya da kendimizi kandırır umursamaz bir hal alarak vurdumduymaz bir tepkisizliğe iteriz kendimizi. Tahammül etmesi zor olsa da sancıya, sonunda mutlaka bir doğuş kaçınılmaz değil midir?
İnsan denen varlık boş bir amaç uğruna dünyaya gönderilmemiştir. Bir gayesi vardır insan olmamızın. Peki, varoluş çabamız ne uğruna olmalıdır? Mükellef düzeyine ulaşmış insan neyin sancısını yaşamalıdır? Kul olarak alabildiğine varlık mücadelesinde olan bir muhasebe içinde değil midir? O, gönderilişinin hikmetini arar! Bu yolda aradığını bulmanın kutlu çilesine talip olur. Bulunca da bitmez yolculuğu ve sancısı. Hayatın en koyu renginde, anlaşılamamıştır denginde. Sancısını çektiği konunun yoğunluğu ve yorgunluğundadır. Dertlenen insan sancı duyar. Acı çeker. Bir yük vardır omzunda ve yüreğinde. Kafasında dolanır fikirler. Bedeninde çabası gezinir. Aksiyon sahibidir sancı çeken. Bir yandan acısına tahammül ederken diğer taraftan da bundan bir türlü vazgeçemez. Tatlı bir zevk alır. Eskiler buna ‘halavet’ demişler. Kalbin duyduğu lezzet anlamında.
Üstat Necip Fazıl çilesini en keskin haliyle tarif eder. Beni çok derinden etkileyen bir ifadedir; “Kustum, öz ağzımdan kafatasımı” diyor. Sancının şiddetine bakar mısınız? Sancı çilemiz kendiliğinden mi başlar? Bir avcının oku, bir güzelin bakışı, bir ruhaninin nazarı, yoksa kaderin bir cilvesi midir? Yahut kişi sancılanmak için sebebini mi aramaktadır? Mecazi aşkın sancısından manevi aşka, fikir olgunluğundan tutun da insanlık için tasalanmaya kadar sancısız kalamayız. Beşeri olan fikirler için de durum böyledir. Yine dünyalık meseleleri elde etme adına dahi insanoğlu nice sancılar çekmiyor mu? Demek ki herkesin sancısı da kendincedir. Hak bir dava için sancı çilesi çekmeyenler ortaya bir başarı, bir eser koyamazlar. Çabaları boş yeredir. Derdi olmayan ise gamsızdır. Üretmez hiçbir şey…
Sancının Sultanı hiç kuşkusuz Peygamberimizdir. “Kimseye eziyet olunmadı bana eziyet olunduğu gibi” derken neyi kastediyordu? O, tek başına çıktığı yolda, asırlara hükmeden ve kıyamete kadar sürecek olan İslam ve hak davasının sancılarını çekti hep. Bize de kutlu mirasını bıraktı. Ne mutlu talip olanlara. Dünya var oldukça O’nun izinden gidenler ve sünnetine talip olanlar çektikleri sancıyı sevecekler. Horlansalar da yılmayacaklar, yıkılmayacaklar. Hapse atılsalar da Kerbela da doğransalar da 12 Eylül’de asılsalar da Çanakkale de Kurtuluş Savaşında can verseler de İslam ve vatan bayrağını daima dalgalandıracaklardır. Onlar öz yurtlarında garip kaldılar. Parya muamelesi gördüler. Üvey evlat gibi dışlandılar. Vicdanları yandı. Ruhları yaralandı. Gün oldu Yunus oldular, gün oldu Mevlâna. Zaman geldi Arvasi, Geylani, Yesevi, Gürani, Akşemseddin, Zembilli oldular. Gün de geldi Mehmetçik oldular. Hepsi de kutlu bir davanın sancısı ile bir şeyler yapmaya çalıştı. Karınca kararınca. Sübjektif sorumluluğun bilinci ile…
Sancılarınız daim, yolunuz kaim, ödülünüz ise sancının sultanları ile sonsuzluk olsun.
Yorumlar kapalı.