İnsana verilen bir emanettir ömür süresi. Takvim yaprakları tükenirken, emanetin vakti de kısalır git gide. Dünyaya doğar, burada yaşar ve gelip geçeriz biz de. Tıpkı önceki fanilerin yaptığı gibi. Lakin ömür takvimi azalırken arka yapraklarına her gün ne doldurabildiğimiz, neler yazdırabildiğimiz değil midir esas olan? Dünya, kendi düzeni içinde insanı isteyerek ya da istemeyerek de olsa her gün biraz daha küçültüyor. Un ufak ediyor. Şöyle birazcık düşünebilseydik, zaman akarken tek akıntının mai olmadığının idrakinde olabilseydik…
Sadece köprülerin altından akan su değildir zamanla birlikte çağlayan. Onun içinde bizler de akmıyor muyuz? Bazen dalgalanan sular, bizi sert sahillere ve kayalara vursa da! Bu akış, bu sürüklenme nereyedir? Bir boş yolculuk mu uzun uzadıya? Yoksa bir yok oluş, bir kayboluş mu? Dönüp bakın hayatınıza; bir gözlemci, bir laborant, bir bahçıvan gibi. ‘Nasıl geçti hayatımın geride kalanı’ diyerek. Ne kadar tutarlı olabildik eylem ve söylemlerimizde. Ne kadarı sağlam ne kadarı yapaylıktan uzaktır. Ve ne kadar aldandık dünyaya, onun bize getirdiklerine. Nelerden beslendi ruh özümüz. Cennet mi gördük dünyayı, hapis hane mi, yoksa daha farklı başka bir şey mi..?
Sahi, çekip gittiğimizde arkamızdan söylenecekler nelerdir. Ne kalacaktır bizden geriye. Çok mu sarsılacaklar geride bıraktıklarımız. Yoksa unutulup gidecek miyiz biz de bizden öncekiler gibi. Ruhun ölümsüzlük özlemine karşı ne kalıyor sizden geriye? Unutulmayacak bir isim mi, eskimeyecek bir yüz mü? Hayrını murat ettiğiniz evlatlarınız mı? Hep hatırlanacak sağlam bir bağ mı? Ya da soğuk bir yalnızlık mıdır sizden geriye kalan anılar yumağı. Ne götürüyoruz yaşamdan ölüme giderken. Yaşamış olmak için yaşadıklarımızı mı? Yoksa yaşamamış olmayı istediğimiz halde zoraki yaşadıklarımızı mı? Belki de hiç yaşamamış olmamak için, yaşanmışlıklarımızdır götürdüklerimiz…
Evet, ayrılık kaçamayacağımız bir gerçek. Sırası gelen, sizden ayrılacak. Sırası geldiğinde de siz onlardan. Lakin her ayrılık, bir bozgun şu geçici ömrümüzde! Hele de ölümcül olanları. Zaman, her ilerleyen günle beraber yeni bir şeyi almaya hazırlanıyor bizden. Böyle bir bozgundan çıktığınızda ise; bir büyük değişim de sizi bekler, evirilip çevrilip dönüşürken. Bu dönüşüm hiç öyle evrimcinin mutasyonuna da benzemez…
Öyleyse; dünyaya fazla bağlanmamak, fazla aidiyet duymamak gerek. Belki de biraz iğreti olmak lazım. Çünkü bir misafirlik kadar, kalacağımız süre. Yolculuğumuz uzun soluklu bir serüven gibi görünse de! Baba sulbünden başlayıp ana rahmine, dünya macerasından kabir âlemine. Oradan da ahiretin sonsuzluğuna açılan kapıdan girip, devam edecek olan sonsuz yolculukla mukayese ettiğimizde. Öteleri ise öte de öğreneceğiz! Bu yüzden; fazla ait hissetmeyin kendinizi bu dünyaya. Gelip geçici heveslere kapılmadan, ruhunuzu köreltmeden, kirletmeden ve pis olana bulaşmadan geçip gitmeli…
Ne dersiniz; süreyi böyle tamamlamak, akl-ı selime de en uygun olanı değil midir?
Yorumlar kapalı.