Hayat da akıp gider tıpkı su gibi. Akarken içine nice yaşanmışlıklar sığdırır. Acısı tatlısı, sabrı tahammülü, isyanı öfkesi ile. Kavuşma ve ayrılıklarıyla. Hayal kırıklıkları veya sürprizleriyle. Su çok şeye misaldir edebiyatta ve güncel literatürde. ‘Su gibi aziz olmak.’ ‘Sudan sebepler.’ ‘Aka aka su yolunu bulur.’ ‘Sular geriye akmaz.’ gibi sözler manidardır gerçekten de. Mesela su ikramı sevaptır; hastaya, yaşlıya, insanlığa. Büyük nimettir insanlık için. Misal isterseniz vücudun yüzde yetmişi su’dur. Yeryüzüne hayat, tabiata can verir. Vücudun suyu eksildiğinde tansiyon fırlar. Böbrekler tükenir. Yağmur damlalarına muhtaçtır tabiat. Aksi halde kurumaz mı her yer?
Bunca büyük işleri başarır da halinden hiç şikâyetlenmez. Vazifesini aksatmaz. Sudan sebeplere sığınmaz! Uyumludur, girdiği kabın şeklini alır. Sessiz ve kendi halindedir akıp giderken. Göl olur, ırmak olur, kana karışır. Damla, çiseleme ve sağanak haliyle rahmet, hızlı ve çok yağdığında ise afet olur. Kar ve buz olur. Erir derya olur. Nereden akacağını kendisi belirler. Bazende öfkelenir sel olur bendine sığmaz taşar. Kederlenir ter olur, hüzünlenir gözyaşı… Rengi ve duruşu haliyle alakalıdır. Kanda kırmızı, terde sarı, denizde arı duru ve berrak. Irmak ve çayda buz mavi. Öfkelendiğinde boz bulanık yahut kurşuni. Güneşin izdüşümünde parıltısıyla şafak umudu, hicranlı hüzünlerde ve veda vakitlerinde yakamoz…
Gerçekten de düşündüğümüzde; membaına göre, yer, durum, zaman ve mevsimine göre rengi farklı, tadı farklı, görüntüsü farklı değil midir? Kim hangi sudan besleniyorsa tarzı tavrıda tıpkı suya misal olmakta. Kimimiz güler yüzlü ve tatlı. Kimimiz çorak ve kurak. Kimimiz sevgi dolu ve cömert… Biz de kutsaldır su, israf edilmez. Teknolojinin gelişmediği zamanlarda suya gitmek tabiri vardı. Kovalarla çeşmelerden taşınırdı. Suya azizlik sıfatı yüklenen zamanlardı. Şimdi musluklar eve girdi. İsraf da arttı. Çeşme ve çamaşırhane kültürü de kayboldu. Çeşme kitabelerindeki anlamlı yazılar da değerini yitirdi. Oysa su aktıkça ona yüklenen anlamlarda artmalıydı. Zira su ile hatıralar çoğaldıkça hayatlarda bir okadar mecrasına akar. Biz yine de bu kültürü yaşatalım. Niçin? Hayır ve sadaka kapısı olan çeşmelerden kimler istifade etmiyordu ki? Böcekler, hayvanlar, ağaçlar, bitkiler ve ihtiyaç duyan her canlı…
Çeşme ve pınarlardan yaz hararetinde elimizi ve yüzümüzü yıkamayalı nice zaman oldu. Artık su da esirdir! Damacanalara ve pet şişelere mahkûm. Şöyle özgürce şırıltılarıyla seslenerek akamıyorlar. Menkıbelere, aşklara, sevdalara ve duygulara serinlik katamıyorlar. Yazar ve şairlere ilham kaynağı olamıyorlar. Hani o gıcırdayarak dönen koca çarkları çeviren sular, değirmenlerde öğütülen unlar, demlenen sohbetlerimiz vardı bizim birde.Artık bir su kültürü ve medeniyetinden bahsetmemiz mümkün değil gibi.
Halbuki insan da bir damla su değil miydi başlangıç olarak? Öyle ise; arkadaşlık, dostluk, akrabalık veya ortaklık kuracağınız insanların su kaynağına membalarına dikkat edin. Soyuna, sopuna, eğitimine, kültürüne, ahlakına ve duruşuna bakın. Nereden su içiyor, ne tür su tadıyla susuzluğunu kandırıyor. Gönül bağı ve bahçesini hangi su ile suluyor? İyi bakın! Karakterine dair size önemli açıklamalar yapacaktır suya dair bıraktığı işaretler…
Su gibi aziz kutsal bildiğimiz ne varsa sulandırdık hepsini de. Sudan sebeplerle buharlaştırdık hayatlarımızdan. Rahmet olup dönmediler geriye. Afat olup yağıyorlar üzerimize. Sel olup götürüyorlar güzellik adına, duygu ve ruh adına neyimiz var ise.
Vesselam ahir kelam; “Su gibi aziz olunuz.” duasına karşılık gelecek güzel niyet, söz ve eylemlerimizin olması dileğiyle.
Yorumlar kapalı.